Iggy Pop & Josh Homme in de Heineken Music Hall

Zitten bij Iggy Pop. Dat klinkt onzinnig en gelukkig gebeurde het dan ook niet bij het concert in de HMH. De punkicoon stond daar in het kader van zijn Post Pop Depression-tour, met Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme als zijn meest opvallende bondgenoot.

Toen Iggy Pop vorig jaar als hoofdact de tweede dag van het festival Down The Rabbit Hole afsloot, stond ondergetekende in een mum van tijd vooraan, met een crowdsurfer in zijn nek en drie bier over zich heen te springen op Lust For Life. De Godfather Of Punk liet maar weer eens zien dat hij nog steeds een van de meest enerverende acts op de bühne is. Mijn wenkbrauw ging dan ook even omhoog toen het concert van Pop in de HMH ‘seated’ bleek te zijn. Lekker onderuitgezakt blijven zitten, terwijl songs als Passenger, Funtime en Sister Midnight voorbij komen? Je krijgt er haast Waldorf Astoria-flashbacks van, waar Iggy & The Stooges bij de inauguratie in de Rock And Roll Hall Of Fame voor een verbouwereerd publiek van aan tafeltjes zittende bobo’s I Wanna Be Your Dog speelde.

Maar de Iggy Pop van 2016 is een andere dan die van toen. Na een rits toch wat matige platen stuurde hij vorig jaar een sms’je naar Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme met de vraag of ze niet eens iets samen konden gaan doen. Dat mondde uit in Post Pop Depression, een album waar ook Hommes bandmaatje en multi-instrumentalist Dean Fertita en Arctic Monkeys-drummer Matt Helders aan meewerkten. De plaat, die qua sound erg in de lijn ligt van de Berlijn-tijd van Iggy, werd erg enthousiast ontvangen. Waar David Bowie de zanger in die periode op muzikaal sleeptouw nam, werd die rol ditmaal hoorbaar door Homme op zich genomen.

Maar Josh Homme heeft er ook een handje van de regie te pakken. Een gastbijdrage op een plaat wordt al snel een song die om de roodharige zanger/gitarist draait. Het project Them Crooked Vultures, met Dave Grohl achter de drumkit en Led Zeppelin-bassist John Paul Jones in de gelederen, voer ook grotendeels op de sound van Homme. Hoe zou dat live gaan? Zou zelfs Iggy Pop door hem ondergesneeuwd raken?

En daar zit je dan, op een klapstoeltje in een stijf uitverkochte HMH. Hoe lang zou dat duren? Nou ja, precies tot het moment dat de band – aangevuld met Troy Van Leeuwen (nog een QOTSA-man) en gitarist/bassist Matt Sweeney – het podium oploopt. Nog voordat Lust For Life wordt ingezet, staat iedereen en vliegt het eerste biertje door de lucht. De mannen zijn strak gekleed in pak, als ware het een uniform. Het komt over als een signaal: vandaag zijn wij niet zo belangrijk, het draait maar om één man, The Godfather himself. En dan komt ook hij op, zijn iconische blote bast nog even verhuld in een net iets te ruim zittend colbertje dat, vanzelfsprekend, binnen tien minuten op de grond ligt.

Overwinningsronde
Iggy Pop neemt het voortouw zoals alleen hij dat kan. Hij loopt, nee, kronkelt over het podium en smijt met microfoonstandaards. Hij danst, staat afwisselend links en rechts en alles wordt gevangen door een lamp die de bewegingen projecteert op de muur aan de rechterkant van de zaal. De set bestaat tijdens deze tour louter uit songs van de Berlijn-albums The Idiot en Lust For Life, aangevuld met materiaal van de nieuwste plaat en soundtrack-song Repo Man. Homme geeft met zijn rauwe desert-gitaarsound een vuig randje aan de oude liedjes en het is opvallend hoe goed alles bij elkaar past. Ook mooi: de nederigheid van de achtergrondzanger/gitarist. Vandaag is hij niet de stoere frontman, maar meer een noeste orkestleider die zijn gezelschap naar grootse hoogten stuurt. Hij pakt natuurlijk wel zijn momenten en gooit er een paar Hommiaanse solo’s doorheen, zoals bij Nightclubbing, dat daardoor nog meer groovet dan voorheen. Maar verder schept hij vooral de voorwaarden. Bij de extra lange versie van Fall In Love With Me gaat Iggy Pop het publiek in voor een uitgebreide overwinningsronde. Terwijl hij over de stoeltjes klimt en het publiek massaal met de rug naar het podium staat, stampt Homme als een woeste ijsbeer van links naar rechts over het podium, zijn band opzwepend tot het gaatje te gaan. Fenomenaal.

Dat laatste kun je ook zeggen over de stem van de man voor wie iedereen uiteindelijk toch is gekomen. Wie twintig jaar geleden had gezegd dat van het trio Lou Reed, David Bowie en Iggy Pop die laatste uiteindelijk het ’t langste zou volhouden, werd waarschijnlijk keihard uitgelachen. Maar als je ‘m zo op het podium ziet en hoort, met zijn 69 jaar, dan loopt daar iemand die in topvorm is. De schreeuw in China Girl bijvoorbeeld, of het gecroon in Break Into Your Heart: het lijkt hem geen moeite te kosten. Hoogtepunt is zonder twijfel het bombastische Paraguay van de laatste plaat, waarin Pop preekt, Homme op de bas het tempo opstuwt, Fertita laat horen ook een topgitarist te zijn en Matt Helders als een beest door zijn drumstel heen lijkt te willen slaan. Dit zijn de momenten die je bijblijven.

Het schijnt een eenmalig iets te zijn, deze opvallende, maar uiterst geslaagde samenwerking tussen de vier muzikanten. Post Pop Depression zou zelfs het laatste album van Iggy Pop zijn. Dat kan je treurig stemmen, maar het heeft ook iets moois: op je hoogtepunt er de brui aan geven. En later kunnen we terugkijken op het feit dat, juist in het jaar dat David Bowie overleed, Iggy Pop eindelijk weer iemand naast zich had die hem naar grote hoogten kon stuwen.

Iggy Pop & Josh Homme in de Heineken Music Hall
Gezien op dinsdag 10 mei 2016
Foto’s: Mitchell Giebels