“You carry me!”, klinkt het luidkeels door het volgestampte Paradiso. Ik wed dat als zanger Jack Steadman echt had gewild, hij zonder moeite vanaf de vloer tot de tweede verdieping was getild door de op adrenaline stuiterende menigte. Ik heb in tijden niet zo’n enthousiast publiek meegemaakt als vanavond bij de Britse indierockband Bombay Bicycle Club. Maar geef ze eens ongelijk: ik heb ook al in tijden niet zo’n show meegemaakt van totale perfectie.
Het lijkt vanavond alsof er een wereldgroep op het podium staat te rocken. Niet alleen omdat de langharige bassist Ed Nash volgens mij denkt dat hij met Metallica meespeelt, maar vooral vanwege het bedwelmende effect op de zaal vol liefhebbers van buitengewoon originele muziek. Toch zal 80% van je omgeving Bombay Bicycle Club alleen als drie afzonderlijke woorden herkennen. Met al vier platen op zak en een Mercury Music Award-nominatie voor het nieuwste kunstwerk, zwelt het hitsucces van de Londenaren aan en daarmee is ook de fanclub enorm uitgedijd.
Bij de start van elk nummer klinken er kreetjes van herkenning en wie de tekst kent, of doet alsof, schreeuwt uit volle borst mee. Misschien komt het omdat het aanwezige volk in de zaal rond dezelfde tijd op aarde is gezet als de jonge twintigers op het podium, maar de energie is onuitputtelijk en kaatst van podium naar zaal, naar balkon en weer terug naar het podium.
Fijn om te zien dat de muzikanten zelf net zo genieten van hun avond en van het spelen van hun eigen creaties. Ze hebben dan ook sinds de eerste ep in 2007 uitkwam aardig geëxperimenteerd met hun eigen sound en de voorlopige uitkomst is te horen op de laatste plaat So Long, See You Tomorrow (2014). De gekweekte geluiden van elektro, schurende synths en Bollywood-samples (Feel) zijn zo volwassen eigenzinnig en niet-rock, dat ik het idee heb dat Bombay Bicycle Club zichzelf (voorlopig) heeft overtroffen.
Harder en minder clean
Niet gek dus dat de setlist vanavond voornamelijk uit nummers van dat album bestaat. Luna, It’s Alright Now, Come To en Whenever, Wherever (niet die van Shakira) maken de voeten van het publiek razendsnel stampen en zelfs de cover van With Every Heartbeat van Robyn hitst de boel flink op. Alles klinkt live harder en minder clean dan op de albums zelf wanneer het thuis uit je boxen knalt. Bombay Bicycle Club weet hier heel goed wat ie aan het doen is en is daarin onverschrokken.
Zaalgeluid, enthousiasme, publiek, kunstzinnige grafische projecties en setlist: alles klopt bij deze band. Mijn handen tintelen nu nog van het klappen. Klappen tijdens het nummer, nog harder klappen na het nummer en gevoelloos klappen voor de toegift. Wat een indrukwekkende show en van een nog indrukwekkendere band. Als ik Bombay Bicycle Club was, zou ik willen blijven optreden in popzalen als Paradiso, waar het opmerkelijke karakter van de band perfect tussen past. Maar als ze zo doorgaan, staan ze over vijf jaartjes in het imposante Ziggo Dome.
Bombay Bicycle Club in Paradiso
Gezien op donderdag 20 november 2014
1 Reactie
goed verhaal, en wat een show! maar eerlijk is eerlijk; het duurde wel even voor het publiek los kwam.