De aandacht van zijn toeschouwers pakken en vasthouden blijkt al lang geen opgave meer voor Johannes Sigmond, oftewel Blaudzun. Voor zijn huidige muzikale project Jupiter, een drieluik welteverstaan, heeft hij meer dan ooit echt een band gecreëerd. En dat gevoel van saamhorigheid slaat moeiteloos over op het kleine publiek op de tweede avond van een reeks van vier shows in EKKO, Utrecht.
Een klein zaaltje als EKKO, dat ruimte biedt aan een paar honderd toeschouwers, is ideaal om de intimiteit met een bizarre soort kwetsbaarheid aan de man te brengen. Hoewel kwetsbaar waarschijnlijk niet het eerste woord is dat in je opkomt bij een Blaudzun-concert, ligt dat vanavond als een fijne fundering onder de presentatie van een album dat, afgewisseld met oudere songs, wordt gespeeld alsof het al jaren uit is. Een scala aan sfeerinstrumenten – o.a. een accordeon, tamboerijn en een baritonsax – tilt geregeld een nummer tot een hoger, pompeuzer level en geeft het net dat beetje extra. Vooral het laatstgenoemde blaasinstrument, waar Blaudzun in de komende Lust For Life zijn enthousiasme over uit, speelt een prominente rol. Bijvoorbeeld in het derde nummer, de gloednieuwe track Everything Stops. Het bombastische geluid is een fijne toevoeging aan de extatische opbouw van de song en het publiek begint langzaam maar zeker de taal van Jupiter te begrijpen.
Kwetsbaar, klein en krachtig
Die taal betreft letterlijk schaduwen, een gebroken hart en een planeet. Maar onder de oppervlakte leeft veel meer: de universele tonen zweven bijna tastbaar door het broeierige zaaltje en al vrij snel is duidelijk dat ook dit album de dromerige, dansbare hoeksteen bevat die een Blaudzun-plaat zo herkenbaar maakt. De uitvoering ervan mag ook best geprezen worden. Zo is talentvolle nieuweling Linda van Leeuwen (“Op trommels en van alles en nog wat”) een frisse, vrolijke toevoeging aan een band die soms in zijn serieusheid naar de duistere kant van de popmuziek neigt. Toch is dat duistere niet echt storend. Tijdens Echo Heartache, een ballad vol roffelende drums, vormt het een prettige fundering en ligt de opbouw ergens tussen kwetsbaar, klein en krachtig, om vervolgens een hoogtepunt te beleven in een rauw einde met veel gitaren. Het is op z’n minst opmerkelijk te noemen: in zo’n klein zaaltje de muziek uitvoeren met een allesomvattend geluid, terwijl tegelijkertijd nooit de vocalen van Johannes overstemd worden. Dat is maar goed ook, want de opvallende zanger is ontzettend goed bij stem.
Wie trouwens denkt hier vanavond bij een droge luistersessie van een chronologisch uitgevoerd nieuw album te zijn, heeft het flink mis. De singer-songwriter geeft al aan het ‘wel leuk te willen houden’ en gooit daarom regelmatig een hitje tussen de nieuwe tracks door. Uitgevoerd met dezelfde precisie en een ongenaakbare flair is het de ene na de andere traktatie voor een publiek dat toch wel luistert, maar nog net even meer tijdens Flame On My Head, Elephants en Solar. Die laatste vangt de sublieme band tussen een publiek dat tot aanvang van de meezinger toe voornamelijk in rust geniet en een zanger die zijn fans met liefde bespeelt, zonder ze te dwingen om mee te doen. En toch doen ze dat. De regel ‘It hurts too much to stay but I won’t let go’ transformeert de aanwezigen tot een tijdelijk koor waarbij Blaudzun zelfs even de controle kwijt is. Het zinnetje echoot door de zaal tot de in een goudzwart jasje gehulde zanger een afsluitend bedankje in de microfoon mompelt.
Geen try-out
Eerder gaf Blaudzun al aan dat deze intieme sessies beslist geen try-outs zijn. Dat hebben we geweten ook, want de foutjes die een dergelijk soort oefenconcert vaak (ont)sieren, zijn hier non-existent. Ook het publiek is enthousiast: de bezoekers zijn in het begin nog wat timide, maar tegen het einde van de show springen de mensen tegen elkaar aan tijdens knaller Promises Of No Man’s Land en beleeft het gezelschap een gezamenlijke lachbui vlak voor de toegift. “We zijn klaar,” zegt Johannes, wat natuurlijk helemaal niet zo is. Daarop volgt een anekdote over hoe de band normaal gesproken stoer het podium verlaat om te wachten op de ‘we want more’-kreten. “Maar dat gaan we nu niet doen,” wordt ons beloofd. Daarop begint het herkenbare deuntje dat Jupiter nu al is, waarmee de cirkel rond is. Blaudzun piekt en krijgt daarmee het publiek op de knieën.
Blaudzun in EKKO, Utrecht
Gezien op vrijdag 16 september 2016
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties