Iron Maiden in Gelredome

In 1993 stond Iron Maiden voor het eerst in Arnhem. Toen speelde de band voor zo’n vijfduizend man in de Rijnhal, tijdens de afscheidstournee van zanger Bruce Dickinson nog wel. Het liep allemaal wat anders met dat afscheid en zo staan de Britse heavy metal-pioniers vijfentwintig jaar later alweer voor de derde maal in het meer dan zes keer zo grote Gelredome.

Sinds Dickinson en gitarist Adrian Smith in 1999 terugkeerden doet Maiden steeds een greatest hits-tournee afgewisseld met een nieuwe albumtour. Dat zouden best meer bands zo mogen doen. De meest spectaculaire tot nu toe was de Somewhere Back In Time Tour uit 2008 en 2009, waarbij de band het Powerslave-podium en het leeuwendeel van de Live After Death-setlist opnieuw tevoorschijn toverde. Qua nostalgische waarde zal de groep die tour waarschijnlijk nooit meer overtreffen, maar qua spektakel evenaart deze nieuwe Legacy Of The Beast Tour het zeker. En ook nu worden we getrakteerd op een setlist waarvan meer dan de helft van de songs op die beroemde liveplaat staan.

Het begint al meteen met Aces High, één van de beste openingsnummers van welke band dan ook, mede door het intro met de opzwepende Winston Churchill-speech. “We Shall Fight On The Beaches” schalt door het Gelredome, de lichten gaan uit, en bam: Het concert begint. Maar wat krijgen we nou? Daar hangt gewoon meteen een replica van een Spitfire-gevechtsvliegtuig boven het podium! Dat is nog eens met de deur in huis vallen. “I bet you haven’t seen a Spitfire above Arnhem like this since 1944!” roept Bruce Dickinson, die al vroeg in de show het hele stadion op zijn hand krijgt als hij er meerdere malen een “Scream for me Arnhem!” doorheen gooit.

Van een oorlogsgebied naar een kathedraal
Het podium ziet eruit als een soort oorlogsgebied, vol met camouflagenetten over de versterkers, en de volgende nummers blijven binnen het zelfde thema van strijd en oorlog: Where Eagles Dare, 2 Minutes To Midnight, en The Clansman. De traditionele performance van de metershoge mascotte Eddie komt al vroeg, als hij in zijn Trooper-outfit een degenduel met Dickinson aangaat.

Na dit strijdgewoel verandert het podium in een soort kathedraal, vol met glas-in-loodvarianten van beroemde Eddies. Dickinson verkleedt zich toepasselijk als priester voor Revelations. Tijdens het ietwat langdradige For The Greater Good Of God dat volgt maken veel concertgangers dankbaar van de gelegenheid gebruik om de bars en de toiletten op te zoeken. Je zou bijna denken dat de band expres daarom zo’n lang uitgesponnen relatief nieuw nummer ertussendoor gooit. Maar met The Wicker Man, de reüniesingle uit 2000, knalt de show gewoon weer met volle vaart vooruit. Sign Of The Cross is ook iets te lang, maar de theatrale uitvoering met volop vlammen houdt toch de aandacht vast.

Daarna wordt eindelijk de klassieker Flight Of Icarus van stal gehaald, dat tijdens deze tour voor het eerst sinds 1986 weer live gespeeld wordt, compleet met een enorme ten val stortende Icarus op de achtergrond. Tijdens Fear Of The Dark gaat Bruce Dickinson verkleed als een gemaskerde doodgraver, waarna het podium omgetoverd wordt tot een hel vol vlammen voor een laatste act met louter krakers: eerst The Number Of The Beast en Iron Maiden – waarbij een gigantische Eddie als The Beast boven het podium uittorent – en tot slot een toegift bestaande uit The Evil That Men Do, Hallowed Be Thy Name en als afsluiter het bij de vorige tour niet gespeelde Run To The Hills.

Luchtalarm op volle kracht
De show is dus van hoog niveau, maar geldt dat ook voor de band? Tijdens de voorgaande Book Of Souls-tour leek het er immers soms op alsof de stem van Dickinson toch wat sleets was geworden na zijn strijd tegen tongkanker. Daar is nu echter niets meer van te merken: de 59-jarige zanger is de hele avond opmerkelijk goed bij stem en hij rent nog steeds twee uur lang alle kanten op. Bassist en bandmeester Steve Harris is ook opvallend vitaal voor een ouwe rot van 62. Het gitaristentrio Adrian Smith (voor de melodieuze solo’s), Dave Murray (voor de technische solo’s) en Janick Gers (voor de solo’s met pirouettes) ziet er wat doorleefder uit, maar kan absoluut nog jaren mee. De als altijd achter zijn drumstel verborgen Nicko McBrain is zelfs al 66 maar hij heeft nog steeds die jeugdige grijns. Maiden is duidelijk nog lang niet over de houdbaarheidsdatum heen, en dat is maar goed ook. Zolang Bruce ‘Air Raid’ Dickinson nog al zijn hoge uithalen weet te halen, kan deze iconische formatie nog jaren doorgaan. Voorlopig hoeven fans zich dus geen zorgen te maken, want het luchtalarm staat nog steeds op volle kracht.

Waarschijnlijk zal Iron Maiden over twee jaar wederom een nieuw studioalbum uitbrengen, vol met te lange nummers waarvan ze er tijdens de daaropvolgende tournee vast weer een stuk of zes zullen spelen. En ook dan zullen we heus wel weer met tienduizenden tegelijk naar het Gelredome of Goffertpark afreizen om het te mee te maken. Maar toch mogen we ons stiekem nu al best verheugen op de daaropvolgende Greatest Hits-tournee, die dan waarschijnlijk in 2022 zal plaatsvinden. Dat is dan toevallig net veertig jaar na de release van The Number Of The Beast. Mooi excuus voor een 40th Anniversary Tour, toch?

Iron Maiden in Gelredome, Arnhem
Gezien op zondag 1 juli 2018
Foto’s: Cristel Brouwer