The Alan Parsons Live Project in TivoliVredenburg

Als je weet dat de destijds als technicus werkzame Alan Parsons ooit een belangrijke bijdrage leverde aan het smetteloos klinkende The Dark Side Of The Moon, dan snap je dat hij een voorvechter is van goede geluidskwaliteit en niets wil weten van mp3’s en dergelijke. Het zal dan eveneens niemand verbazen dat de inmiddels zeventigjarige Brit ook al die beroerde amateuropnames van concerten op YouTube verfoeit. Gisteren kon je de mobieltjes echter (grotendeels) in de broekzak laten, want het concert in TivoliVredenburg werd professioneel vastgelegd voor een officiële release. “En ik kan je verzekeren dat de video er een heel stuk beter uit gaat zien dan op jullie telefoons”, aldus de bandleider. Vingen de camera’s The Alan Parsons Live Project op een goede avond?

Onlangs verscheen dan eindelijk – voor het eerst in maar liefst vijftien jaar – nieuw werk van de legendarische perfectionist. Alle vertrouwde ingrediënten die de tien albums onder de naam The Alan Parsons Project uit de periode 1976-1987 zo uniek maakten, keren terug op The Secret: zorgvuldig vervaardigde en melodieuze poprocksongs, een afwisseling van leadzangers (ditmaal uiteenlopend van Foreigner-veteraan Lou Gramm tot popster Jason Mraz) en een overkoepelend thema (in dit geval magie) dat de nummers in meer of mindere mate met elkaar verbindt. Maar hoewel er zeker geen slechte composities op te vinden zijn, ontbreekt – ironisch genoeg – toch grotendeels de magie van het werk dat Parsons met wijlen Eric Woolfson componeerde in de ‘Project’-tijd.

In de overvolle Grote Zaal van TivoliVredenburg dient het recente One Note Symphony wel als prima show-opener en later op de avond valt ook de ballad I Can’t Get There From Here in positieve zin op, gezongen door Parsons’ toekomstige schoonzoon Jordan Huffman. Tijdens het slappe Miracle bewegen de eerste bierhalers zich echter naar de bar en As Lights Fall zet Parsons zelf centraal als veruit de minst indrukwekkende vocalist op het podium. Spijtig ook dat hij de coupletten van de nog altijd onweerstaanbare hits Don’t Answer Me en Eye In The Sky niet aan een van zijn zangtechnisch meer getalenteerde collega’s overlaat.

Vocale variatie
Gezeur over enkele mindere nummers en de ietwat vlakke zang van de meester zelf terzijde: Parsons en de geweldige band die hem omringt zijn werkelijk fenomenaal op elkaar ingespeeld en de verschillende stemmen vloeien prachtig samen in de refreinen van Don’t Answer Me en Eye In The Sky. Hoewel de eerder genoemde Huffman de enige gastvocalist is die het podium betreedt, ontstaat er toch een aardige variatie aan leadzangers: vaste kracht P. J. Olsson en saxofonist Todd Cooper nemen de meeste songs voor hun rekening en doen dat uitstekend, maar ook gitaristen Jeff Kollman en vooral Dan Tracey treden op overtuigende wijze op de voorgrond in respectievelijk I Wouldn’t Want To Be Like You en Standing On Higher Ground. Tracey steelt zelfs de show met zijn immens hoge uithalen in het laatstgenoemde nummer.

Op de albums van The Alan Parsons Project waren de ballads en de instrumentale tracks vaak de prijsnummers en dat is vanavond niet anders. Olsson weet tijdens Old And Wise – uiteraard bewaard voor de toegift – Colin Blunstone niet te evenaren, maar dat weerhoudt de koppels op leeftijd in de zaal er niet van even klef tegen elkaar aan te kruipen en vochtige ogen te deppen. Ook Time, nog zo’n tranentrekker, en het oorspronkelijk door Procol Harums Gary Brooker gezongen Limelight blijven in deze uitvoeringen overweldigend – zeker wanneer Parsons iedereen oproept om toch maar naar de mobieltjes te grijpen en de zaal op te lichten tijdens het refrein. Een bekend sfeerverhogend tafereel bij concerten, maar in dit geval met bijzonder mooi resultaat.

Gemene teaser
Vrijwel alle hoogtepunten van de klassieke albums prijken op de setlist, van (The System Of) Doctor Tarr And Professor Fether van het debuutalbum Tales Of Mystery And Imagination (1976) tot Standing On Higher Ground van het laatste Project-album Gaudi (1987). Alleen het titelstuk van The Turn Of A Friendly Card (1980) ontbreekt helaas, al geeft toetsenist Tom Brooks wel een gemene teaser wanneer hij de eerste noten inzet – alvorens, hoe passend op deze Bevrijdingsdag, over te gaan op het Wilhelmus.

Alle muzikanten beheersen hun instrument zo goed – Brooks en gitarist Kollman voorop – dat Parsons zelf een beetje ondergesneeuwd dreigt te raken in het geheel. De expressieloos voor zich uit kijkende en ietwat moeizaam wandelende producer en muzikant speelt gitaar en keyboards, maar zelden met opvallend resultaat. Ergens valt zijn keuze om zijn moment te pakken door een nummer te zingen dus best te begrijpen. Bovenal is het een voorrecht om te zien hoe de alleen al vanwege zijn productiewerk voor o.a. The Hollies en Al Stewart legendarische Parsons deze muziek tot leven brengt op het podium. Dat was tijdens het bestaan van The Alan Parsons Project tot en met 1990 immers nog een extreme zeldzaamheid. Hoe minimaal zijn eigen rol in zijn Live Project ook is, deze songs verdienen het om gespeeld te worden door de best mogelijke muzikanten – en deze band komt behoorlijk dicht in de buurt daarvan.

The Alan Parsons Live Project in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op zondag 5 mei 2019
Foto’s: Joke Schot