Half Moon Run: ‘Muziek hoeft niet alles te bekritiseren’

Vier Canadese jongens besloten tien jaar geleden hun hart te volgen en de muziekindustrie een kans te geven: Half Moon Run werd geboren. Inmiddels hebben de indierockers drie platen op hun naam staan en geven ze niet één maar twee shows in het Amsterdamse Paradiso. Lust For Life praat met zanger en multi-instrumentalist Conner Molander over sociale druk en veranderde perspectieven.

Voorheen waren jullie teksten donkerder, maar op de onlangs verschenen plaat A Blemish In The Great Light klinken jullie positiever. Is je perspectief op het leven veranderd?
“Ja. Ik denk dat muziek deel uitmaakt van een tegencultuur, zeker nu. En ik vraag me af of muziek altijd alles moet bekritiseren. Ik heb daar veel over nagedacht en boeken over gelezen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het niet per se nodig is om zo’n perspectief te hebben. Je hoeft als muzikant niet te zingen over eenzaamheid en isolatie.”

Het laatste nummer, New Truth, doet denken aan Radioheads album A Moon Shaped Pool. In hoeverre heeft Radiohead jullie geïnspireerd als muzikanten?
“Iedereen in de band is heel positief over Radiohead. Zij zijn de grootheden van nu. Ze lieten zichzelf en hun stijl heel goed overlopen naar de moderne tijd. Ik herinner me dat toen ik jong was, het album In Rainbows verscheen. Ik raakte erdoor geïnspireerd en hield van het productiewerk.”

Jullie band staat bekend om zijn harmonieuze zang. Welke artiesten zijn daarin jullie voorbeelden?
“The Beatles en The Beach Boys zijn grote invloeden. Ik heb altijd van The Beatles gehouden, vooral toen ik tiener was. Fleetwood Mac is ook goed in harmonieuze zang en was onze grootste inspiratiebron voor dit album. We luisteren vooral naar artiesten uit de zestiger en zeventiger jaren. Er zijn goede moderne bands, zoals Fleet Foxes, maar toen zij voor het eerst een album uitbrachten, voelde dat meer competitief, omdat zij dezelfde stijl hebben. Ook zij maken gebruik van close harmony.”

Is je kijk op de muziekindustrie door de jaren heen veranderd?
“Zeker weten. Toen ik in 2010 met muziek begon, was het heel anders. Toentertijd wilde iedereen weten of ze een recensie op Pitchfork kregen, maar tegenwoordig geven mensen daar niet zoveel meer om. Het draait veel meer om sociale media. En er zijn überhaupt minder bands. Gitaarmuziek is niet langer meer de populairste stijl; tegenwoordig is het hiphop.”

Voel je je verplicht om actief te zijn op sociale media?
“Ja, er is oprecht veel druk vanuit onze platenmaatschappij en ons marketingteam. We hebben mensen ingehuurd om ons ermee te helpen en we houden eindeloze vergaderingen, waarbij wij alleen maar zuchten, haha. Je moet elke dag actief zijn, maar dat voelt raar. We zouden ons creatieve instinct kunnen volgen en de beste muziek kunnen maken om ons vervolgens geen zorgen te maken over sociale media, maar je moet dan wel weten of dat gaat werken.”

Moet je als band aan de top zijn om zulke beslissingen te kunnen nemen?
“Zo voelt het wel, ja. Misschien ben ik gewoon bang, maar we zijn ons publiek nog aan het opbouwen, dus we hebben nog niet de positie bereikt waarbij we het ons kunnen veroorloven als het mislukt.”

Je begon dit avontuur met Half Moon Run ongeveer tien jaar geleden. Hoe kijk je terug op die periode?
“Toen ik begon, zat ik op de universiteit in Montreal. Ik ben gestopt met studeren om aan de band te werken en dat was heel eng, maar de muziek voelde goed en het begon te werken. Tussen 2013 en 2014 gingen we op tour, maar dat bleek heel lastig te zijn. We dronken veel en er ontstonden problemen, vandaar dat we nu een langere pauze namen. En ik drink niet meer, wat ook helpt. Maar ik heb nooit overwogen niet op tour te gaan. Ik weet dat ik muziek moet maken.”

Foto: Yani Clarke