Soms kan een enkele song z’n stempel bovengemiddeld op een album drukken. Dat geldt bijvoorbeeld voor Cavalry Captain op het nieuwe Decemberists-album What A Terrible World, What A Beautiful World. Daardoor bleef ik een tijdlang de indruk hebben dat die plaat wel héél erg R.E.M. is. Dat blijkt uiteindelijk wel mee te vallen. Niet méér dan voorganger The King Is Dead uit 2011. Eigenlijk doen de leden van The Decemberists op hun nieuwe album wat ze op twee of drie voorgangers ook al deden: het muzikale spectrum verkennen tussen R.E.M. en Jayhawks. En dat is nu net een hoekje van het poplandschap waar Nederlandse muziekliefhebbers graag toeven. Net als enkele jaren geleden was Paradiso ook maandagavond weer stijf uitverkocht bij de band uit Portland.
The Decemberists is geen hippe band. Een stel bedaagde middelbare kerels in pakken plus enkele vrouwen die qua uiterlijk de indruk wekken dat ze op zondagochtend graag langs de deuren gaan om een stichtelijke blijde boodschap te brengen. Bepaald niet het type band waar pakweg Kanye West mee wegloopt – hij zal waarschijnlijk niet eens de moeite nemen om ze te provoceren. Een groep die alle popculturele trends lijkt te verloochenen. Maar oh, wat zijn ze ongelofelijk goed. Zowel op de plaat als op het podium.
Vooral het eerste deel van het concert is muzikaal sterk, want no-nonsense. Veel van de twee meest recente albums: Cavalry Captain, Calamity Song, Down By The Water, Philomena. Iedere song heeft een sterke melodie en iedere song gaat bij The Decemberists ook ergens over. Niks navelstaarderige en zelfbevlekkende emoflauwekul, maar statements en verhalen. Grace Cathedral Hill met contrabas en steelguitar is meeslepend. Philomena een verrassende en erg sterke ‘doowop’. The Wrong Year en Los Angeles, I’m Yours blijven zeldzaam mooie melodieën. Caroline Low wordt door zanger, songschrijver en centrale man Colin Meloy overtuigend solo gebracht.
Publieksparticipatie
Dat The Decemberists in het verleden nog wel eens als ‘te serieus’ werden bestempeld heeft Meloy zich duidelijk aangetrokken. Hij praat meer dan voorheen, probeert nogal eens lollig te zijn en vooral na een kwartier of vijf wordt het concert steeds rommeliger. Zeker als de ‘publieksparticipatie’ geïntroduceerd wordt.
Er komen dan beslist nog sterke momenten, zoals Make You Better van het nieuwe album en de slotsong O Valencia, maar bijvoorbeeld de ‘Rock T-Shirt Challenge’ – waarbij de groep liedjes moet coveren van band-shirts die mensen in het publiek dragen – werkt hier niet. Bij metalconcerten – waar iedereen bandshirts draagt – is het een regelmatig terugkerende gimmick. Meloy en zijn groep blijven steken bij een paar maten Wilco. En het doorbreekt de Decemberists-sfeer in negatieve zin.
Na een mooi eerste toegiftrondje met 12/17/12 en A Beginning Song, komt de groep nog een keer terug voor The Mariner’s Revenge Song. Al sinds jaar en dag de vaste finale en het meebrulmomentje voor de fans. Iemand uit het publiek had nota bene na het derde of vierde nummer al luid om het liedje geschreeuwd – alsof hij alleen voor de toegift kwam en het concert verder overgeslagen kon worden. Op het album Picaresque uit 2005 vind ik het een prima lied over twee zeelieden in de buik van een walvis. Live, in een zaal met brullende fans kan het mij persoonlijk gestolen worden. Maar bij de garderobe is het dan in ieder geval rustig. Zo heb elk nadeel weer z’n voordeel.
Gezien op maandag 23 februari 2015 in Paradiso, Amsterdam
0 Reacties