Wie voor het eerst naar een show van Patrick Watson gaat, zal vermoedelijk overweldigd worden. De muziek van deze Canadees is namelijk sowieso al niet uit de categorie hap-slik-weg (een mix van barokpop en indierock met wat scheuten klassieke muziek en soul), maar live bieden hij en zijn gelijknamige band helemaal een intense ervaring. Dat bewees hij in het verleden al met vele clubshows en optredens op o.a. Lowlands, dat bleek eerder dit jaar tijdens het concert in de Amsterdamse Melkweg en ook op deze gure donderdagavond in Eindhoven overdondert hij zijn publiek met pure muzikale pracht.
En dat terwijl het optreden wat moeizaam op gang komt. Watson en zijn vijf collega’s (voor de gelegenheid doet Erika Angell van voorprogramma Thus Owls zowat de hele show mee als achtergrondzangeres) openen hun show met Love Songs For Robots en Good Morning Mr. Wolf van het eerder dit jaar verschenen album Love Songs For Robots, maar de band lijkt even wakker te moeten worden. Zowel vocaal als muzikaal is het wat slordiger dan we van de groep gewend zijn, maar gelukkig herpakken de heren en dame zich al snel en is het weer genoeglijk zwelgen in de wereld die Patrick Watson heet.
Qua setlist verschilt de show in de Effenaar niet eens zo heel veel van het optreden in de Melkweg eerder dit jaar: de nadruk ligt op Love Songs For Robots, maar uiteraard komt ook een aantal oudere fanfavorieten voorbij – zij het wel vooral verderop in de set, want hij opent met een hele rij ‘nieuwe’ songs. Maar da’s helemaal niet erg, want die meest recente plaat behoort absoluut tot Watsons beste werk. En het is mooi om te horen hoe ook de iets mindere liedjes van dat album, zoals Bollywood en Hearts, live veel beter tot hun recht komen.
Maf huppeltje
Ook valt weer op wat een gek ventje die Patrick Watson eigenlijk is – en dat bedoel ik positief. Zijn liedjes mogen dan behoorlijk serieus en af en toe zelfs goed sip klinken, op het podium lijkt er bijna een ander mens te staan. Watson – piekerig zwart haar, schurftig baardje en een pet op z’n hoofd – lacht veelvuldig en hard om zowel zijn eigen grapjes als om muzikale missers, maakt regelmatig een maf huppeltje op een moment dat huppelen niet bijzonder logisch lijkt en hij babbelt regelmatig half verstaanbaar met zijn toehoorders.
Sowieso is het leuk om te zien hoeveel lol de band heeft: veel gelach en blikken van verstandhouding, en als de hele groep halverwege de set een paar nummers semi-akoestisch speelt en ze met z’n zessen op een vierkante meter staan te musiceren, spat het oprechte plezier ervan af. De aankleding van het podium is ook een pluspunt trouwens: sfeervolle, bolvormige lampen die af en toe veranderen in mini-rookmachines. Klinkt gek, maar het past perfect bij de muziek.
Hemelse falset
Hoogtepunten zijn er genoeg deze avond, maar om er toch een paar uit te lichten: het ronduit prachtige Grace, de fiks opgerekte versie van Adventures In Your Own Backyard (met semi-lollige publieksparticipatie) en Know That You Know, met een glansrol voor Watsons hemelse falset. Tijdens de toegift mag ook Thus Owls-gitarist Simon Angell nog even meedoen – niet gek, want hij is de oorspronkelijke gitarist van de band. Na de waanzinnig mooie afsluiter Lighthouse van het album Adventures In Your Own Backyard (het publiek mocht kiezen uit drie liedjes – hoe democratisch!) verlaat de band onder begeleiding van luid applaus het podium. Nee, Patrick Watson zal nooit een zaal van het kaliber Heineken Music Hall of Ziggo Dome uitverkopen; daarvoor is zijn muziek veel te veeleisend en ‘lastig’. Maar als dat betekent dat we deze groep de komende jaren nog regelmatig in iets knussere zalen als de Melkweg, Effenaar of Paradiso (het optreden dat de band daar volgende week woensdag zal geven, is helaas al uitverkocht) kunnen bewonderen, dan vind ik dat persoonlijk eigenlijk alleen maar fijn.
Patrick Watson in Effenaar, Eindhoven
Gezien op donderdag 19 november 2015
Foto’s: Bernard Bodt
2 Reacties
Wonderlijk concert in the city of lights.
Ik had van deze Watson nog nooit (wat) gehoord, totdat ik ‘m op de lijst van de Effenaar tegenkwam en zijn muziek heb ‘gespotifyd’. Heerlijke muziek. Nee, niet uit te leggen aan je buurman. Het neemt je mee waar je niet eerder was. Doet Rufus Wainwright ook, maar minder extreem.
En dan de verschijning van Watson zelf. Een geniale componist in spijkerbroek, zwart t-shirtje en een pet die hij vaker aan de kant gooit om zijn warrige haardos wat ventilatie te gunnen.
Achter zijn piano met een klein gitaartje op zijn buik, regelmatig met een flinke zwenk aan zijn microfoonstatief als hij weer even gaat staan. Met een freakerige lol die erg aanstekelijk werkt. En de hooguit 2 seconden durende huppelpasjes tijdens serene momenten maken het helemaal compleet. Wat een manneke, prachtig.
Zijn klassieker Lighthouse, de eerste drie minuten helemaal solo achter zijn piano, was meesterlijk. Wat een virtuoos!
Watson maakt alles waar wat we op zijn cd’s tegenkomen. Met zijn effectenkastje op zijn piano geeft hij zijn fraaie stem de juiste draaitjes. Hij voelt zich in de snoepwinkel, dit wonderkind op een mooi, bereikbaar podium. Intiem sfeertje, en vooral: enthousiasme.
Zijn meegenomen band was ook helemaal top. Heerlijke donderdagavond in de Effenaar.
Ik ben het helemaal met de recensist eens, op één voor mij groot punt na: hoe kun je zeggen dat ‘hearts’ een van de mindere nummers van het album is? Dat nummer is briljant! Ik heb het idee dat dit juist de een van de goudmijntjes van patrick watson is, waardoor ze er live mee uit kunnen pakken. Net zoals into giants dat is op adventures..
Ik vond het trouwens wel jammer dat het publiek voor lighthouse koos :C big birds leek me prachtig met Erika Angell zo in de effenaar!