Goed, het is dus officieel. Axl Rose zal de zanger van AC/DC zijn tijdens de eindsprint van de huidige wereldtournee. Hij neemt daarmee de plaats in van Brian Johnson, die na 36 jaar trouwe dienst op een voor de buitenwacht nogal achteloze wijze terzijde is geschoven. Iets met een piep in zijn oor. Een euvel dat de zanger zelf later haastig relativeerde, maar toen was zijn bureau al leeggeruimd.
De wonderlijke transfer hangt al weken boven de markt en zorgde vooral via social media voor een storm aan negatieve reacties. Toen het nieuws afgelopen weekend bevestigd werd, kon het schuimbekken echt beginnen. Er wordt opgeroepen tot boycots. ‘No Johnson, No AC/DC’ en ‘Bon Scott tolt in zijn graf’, roepen de heilig verontwaardigde fans elkaar met overslaande stem toe.
Tja, Bon Scott. Als de dag van gisteren herinner ik mij de klap die zijn dood veroorzaakte bij iedereen die hardrock een warm hart toedroeg. We hadden de band zien doorbreken dankzij de wereldhit Whole Lotta Rosie. Na het door Robert ‘Mutt’ Lange geproduceerde Highway To Hell leek AC/DC rijp om definitief de grootste hardrockband ter wereld te worden. Toen ging Bon Scott een avondje stappen in Londen.
Niemand die na zijn dood nog een cent gaf om de toekomst van de geamputeerde band. Wie kon in vredesnaam een man met zo’n karakteristieke strot en zo’n intens charisma vervangen? Het verdriet sloeg over in verbijstering toen AC/DC toch met een nieuwe zanger op de proppen kwam. De Brit Brian Johnson. De man met de eeuwige pet, ogend als een gemoedelijke Londense taxichauffeur. En ja, hij was zanger geweest. Alleen wel van Geordie, een derderangs rockbandje uit Newcastle. Was dit de man die de verlossing moest brengen? Niemand die dat geloofde.
Toen verscheen Back In Black. We weten allemaal hoe het afgelopen is. Het bij voorbaat als kansloos bestempelde album groeide met 50 miljoen verkochte exemplaren – en dat aantal loopt nog altijd op – uit tot het bestverkochte hardrockalbum aller tijden. AC/DC werd alsnog een mega-act en staat tot op de dag van vandaag wereldwijd voor uitverkochte stadions. Allemaal mede dankzij die nieuwe zanger.
Ik sluit bepaald niet uit dat de geschiedenis zich gaat herhalen: AC/DC neemt een voor de massa onbegrijpelijk besluit, om vervolgens zegevierend al het gekrakeel te ontstijgen. Waarom ook niet? De band klonk tijdens recente optredens nog altijd als een geoliede machine. Axl Rose bleek tijdens de eerste reünieshows met zijn eigen Guns N’ Roses zijn stem plotseling hervonden te hebben. De versie van Whole Lotta Rosie die hij al eerder met zijn band tijdens concerten speelde, was zeer overtuigend. En wie op z’n allereerste ep ooit (Live ?!*@ Like A Suicide uit 1986) een cover van Rose Tattoo zet (Nice Boys), kan niet anders dan behept zijn met een hartstochtelijke liefde voor authentieke Australische hardrock. Dus wie weet zet deze combinatie straks een genadeloos goede rockshow neer waar nog jaren over nagepraat zal worden. Waarna als vanzelf – de mens is nu eenmaal opportunistisch – de roep om een gezamenlijk album op zal steken.
De toekomst zal het leren. Een ding zit me wel dwars, wat er ook gebeurt. De manier waarop de band zich ontdaan heeft van die sympathieke Brian Johnson verdient geen schoonheidsprijs.
Foto: Luuk Denekamp
Guns N’ Roses in Ahoy, 4 juni 2012
1 Reactie
Ze hadden wel een beetje meer respect kunnen tonen richting Brian. Als ze het op de juiste manier opgelost hadden dan waren ze gestopt. Na in korte tijd Phil, Malcom en nu ook Brian te moeten missen blijft Angus over als enige originele bandlid en is AC/DC gewoon een coverband geworden.
Axl had gewoon bij zijn eigen bandje moeten blijven maar het zal zoals altijd wel weer om de centjes gaan.