Ik heb deze ongein zo lang mogelijk ontweken, maar onder grote druk van mijn fijne collega’s moet ik er ook maar aan geloven: het verdedigen van een plaat die volgens mij absoluut niet mag ontbreken in de LFL Tijdcapsule. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een hartstikke leuk idee, maar het is een bizar lastige kwestie.
Het is per slot van rekening geen ordinaire ‘wat-is-je-favoriete-plaat-aller-tijden-vraag’. Het gaat, als ik het goed interpreteer, om het album dat volgens de kiezer gehoord moet worden door mensen die over een paar millennia leven. En om dan te kiezen voor je favoriete bandje toen je een jaar of vijftien was, lijkt dan toch niet de goede optie.
The Velvet Underground?
Toch moet het mijns inziens een plaat zijn die je echt wat doet – ik kan wel simpelweg voor een album kiezen dat door de grote massa gezien wordt als extreem belangrijk, briljant of onmisbaar, maar da’s te simpel. Dus: geen Beatles, Beach Boys, Stones, Springsteen of Young voor mij – stuk voor stuk waanzinnige artiesten die prachtige platen hebben gemaakt, maar waar ik persoonlijk net wat minder gevoel bij heb. Ik twijfelde lang over de ‘bananenplaat’ van The Velvet Underground & Nico. Heel lang zelfs. Zo lang dat ik mijn stuk al zowat af had, tot ik me bedacht: nee, dit is ‘m ook niet. Briljante plaat, zeer invloedrijk… maar hoe goed ‘ie ook is, de rest van de carrière van zowel de band als de bandleden valt mijns inziens toch in het niet bij het complete oeuvre van de artiest waar ik uiteindelijk voor gekozen heb.
Inderdaad, ik kies dus niet eens zozeer voor een bepaald album (al zal ik het voor de vorm wel doen hoor, no worries), maar voor een muzikant die van invloed is geweest op zowat alle muziek die ik geniaal vind. Hij is een kameleon, een alleskunner, een waanzinnig zanger, een uitmuntend liedjesschrijver, een vernieuwer en bovendien een rasartiest. En hij is daarnaast ‘verantwoordelijk’ voor mijn grootste teleurstelling op muziekgebied.
2 Many DJ’s
Het was juli 2004 en ik bevond me al een paar dagen op het Belgische festival Rock Werchter. Veel toffe bands, mooie shows gezien, maar eigenlijk was ik er voor maar één artiest die ik nog nooit eerder had gezien: David Bowie. Hij zou de afsluiter zijn van de laatste dag, maar een uur voordat hij het podium moest betreden, klonk er een vriendelijke Vlaamse stem door de omroepinstallatie: “Awel, David Bowie kan niet komen, hij is ziek. In zijn plaats speelt 2 Many DJ’s”. Ik draaide me om, liep naar de festivalcamping, stak m’n tent in de fik, schopte een nietsvermoedende Belg tegen zijn schenen en ben linea recta naar huis gegaan. Althans, zo herinner ik het me – enkele details zouden door tijd en drank vervormd kunnen zijn. De teleurstelling van toen voel ik echter nog steeds en het idee dat ik vermoedelijk nooit een Bowie-optreden zal bijwonen…ik word er niet vrolijk van.
Maar David Bowie dus. Hierboven heb ik al uitgelegd waarom ik vind dat er van hem sowieso iets die tijdscapsule in moet. Dan nu het volgende probleem: welke plaat dan in godsnaam? Er is voor zo veel albums wat te zeggen: Space Oddity uit 1969, Hunky Dory (1971), uiteraard The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars (1972), de gehele ‘Berlin Trilogy’ (Low, ‘Heroes’ en Lodger)… stuk voor stuk waanzinnige werkstukken die hele generaties muzikanten beïnvloed hebben. Maar toch ga ik voor een andere plaat: Diamond Dogs uit 1974.
Pseudo-intellectueel geneuzel
Niet de meest logische keuze, ik weet het – het album viel destijds ook niet bepaald in de smaak bij alle critici. Maar dat maakt me geen reet uit, sorry. In dit geval ga ik op mijn gevoel af en van al Bowies albums doet Diamond Dogs me simpelweg het meest. Liedjes als Rebel Rebel, Future Legend, 1984 en vooral het titelnummer hebben alle kenmerken die ik het meest waardeer in muziek: catchy, scherp, sarcastisch en intelligent, zonder in pseudo-intellectueel geneuzel te vervallen. Nee, het is niet de beste plaat aller tijden – sterker nog, het is niet eens Bowies sterkste plaat – maar het is in veel opzichten wel een album dat over duizend jaar door onze nazaten gehoord moet worden. Ik verheug me nu al op hun verbaasde blikken.
Ook meestemmen op de 50 belangrijkste albums uit de muziekhistorie? Klik dan gauw door en maak meteen kans op een te gek cd-pakket!
Meer over
0 Reacties