Harde gitaarnummers over hoop, verlies en alledaagse grillen: een ruwe samenvatting van de gemiddelde Alter Bridge-plaat. Tot nu toe dan, want op The Last Hero gooit de band het roer radicaal om. Hoewel die thema’s nog wel degelijk op de achtergrond spelen, dealt deze plaat voornamelijk met politieke onderwerpen zoals ontbrekend leiderschap en het volk dat zijn geduld verliest. Op tekstueel vlak een sterke onderbouwing van een album dat complexe gitaarriffs bevat van zowel leadgitarist Mark Tremonti als frontman/zanger Myles Kennedy. Hoewel dat op eerdere albums ook al wel het geval was, is de algehele muzikale gelaagdheid hier net een tandje meer en sterker aanwezig dan voorheen. Maar zoals gezegd komen de typerende Alter Bridge-thema’s ook nog steeds aan bod: een aantal stevige, epische ballads waarbij de emotie er lekker dik bovenop ligt, zorgt voor de nodige afwisseling. Nou ja, nodig: eigenlijk heeft iedere track zo’n sterke, interessante opbouw dat je telkens op het puntje van je stoel zit. Dat is vooral zo bij The Last Hero. Het afsluitende titelnummer begint nog vrij rustig, maar explodeert vervolgens in een wirwar van topvocalen, duizelingwekkende drumpartijen en een solo met het beste, meest duistere gitaarwerk uit de geschiedenis van Alter Bridge. Een waanzinnige afsluiter van een waanzinnige plaat.
0 Reacties