Waar het in Liverpool opgerichte Anathema met zijn laatste twee albums We’re Here Because We’re Here (2010) en Weather Systems (2012) richting de positieve verlichtingsrock ging, opent Distant Satellites weer eens in mineur. Die donkere stemming wordt op de hele plaat vastgehouden. The Lost Song, Part 1 en Part 2, de eerste twee delen van een drieluik gebaseerd op een vergeten liedje van gitarist Danny Cavanagh, zijn respectievelijk een uptempo track in 5/4 maatsoort en een ballad met zangeres Lee Douglas in de hoofdrol. Vergelijkbaar met de combo-opening van Weather Systems dus, maar gewoon weer heel mooi, mede dankzij de door Dave Stewart (Porcupine Tree) gecomponeerde en meeslepende strijkerspartijen. Dat geldt ook voor de door piano gedreven ballade Ariel: niet vernieuwend, toch een muzikaal hoogtepunt. Het interessantste gebeurt echter aan het einde van Distant Satellites, dat door Christer-André Cederberg en Steven Wilson is gemixt. Daar maakt de bij tijden bombastische rock steeds meer plaats voor electro-rock. Zo horen we met onder meer het loungy titelnummer en de Sigur Rós-achtige afsluiter Take Shelter de band eens van een andere kant. Maar ook daarmee vergeet Anathema niet te raken.
0 Reacties