De laatste jaren geldt: als Anathema zich in een melodie vastbijt, wordt die niet of nauwelijks meer losgelaten. Dat is niet anders op The Optimist. Dit elfde studioalbum is qua verhaallijn een direct vervolg op A Fine Day To Exit (2001). De muziek bevat elementen uit genres als postrock en ambient, maar ook stukjes dance en electro zijn hoorbaar. Het album werd deze keer opgenomen in de studio’s Attica Audio en Castle Of Doom, onder leiding van producer Tony Doogan (o.a. Mogwai en Belle And Sebastian). De klank is mooi en de uitvoering uitstekend, maar qua composities beginnen de luisterliedjes te vaak klein om groots te eindigen. Daarbij eisen de lange uithalen van vocalisten Vincent Cavanagh en Lee Douglas een hoofdrol op. Zingen kunnen ze, maar zeker Douglas’ vocalen beginnen – hoe fraai ook – steeds meer op elkaar te lijken. De algemene sfeer, een knappe mix van nachtmerries en droomwerelden, is evengoed typisch voor het ‘nieuwe Anathema’ dat rond 2010 is opgestaan. Het bijna jazzy Close Your Eyes klinkt nog het meest fris, maar met We’re Here Because We’re Here (2010), Weather Systems (2012) en Distant Satellites (2014) vers in het geheugen valt de band over de gehele linie nu net te veel in herhaling. Dat neemt niet weg dat ze alsnog pareltjes blijven produceren, zoals Back To The Start.
0 Reacties