Aretha Franklin leeft nog, maar dit marktvullertje doet anders vermoeden. Lady Soul is hier namelijk ten prooi gevallen aan een verderfelijk concept dat doorgaans slechts wordt toegepast op het erfgoed van iconen die reeds lang geleden het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld: oude opnames die aan nieuwe arrangementen worden gekoppeld. In dit geval betreft het orkestraties van het Royal Philharmonic, want daar hadden projectleiders Nick Patrick en Don Reedman ook al goud mee binnengehaald toen ze het erfgoed van Elvis Presley aan dezelfde behandeling blootstelden (If I Can Dream). Hier valt dus verder niet veel meer over te zeggen. De vocale tracks van weleer hebben uiteraard nog steeds een ongelooflijke power, maar het getuigt van een waarlijk hovaardige arrogantie om ervan uit te gaan dat er ook maar iets ontbroken zou hebben of verbeterd kon worden aan de originele Stax- en Atlantic-versies. Hier zit een lijkenluchtje aan. Dat de persoon in kwestie nog tot de levenden behoort, verandert daar niets aan.
2 Reacties
Volgens mij zit er een foutje in deze recensie, want Aretha Franklin heeft zich nooit aangesloten bij platenmaatschappij Stax.
Slechte recensie. Ik ben een heel kritische muziekliefhebber en muziekdocent en groot fan van a.franklin. Ik vind het geweldig goed gedaan!!