Meteen maar een conclusie: ik behoor blijkbaar niet langer tot de doelgroep van Coldplay. Ergens direct na Ghost Stories (2014) heeft de band besloten om muziek te gaan maken voor hetzelfde publiek dat Justin Bieber opeens omhelst als een verloren zoon. En laten we eerlijk zijn: op Ghost Stories stond ook nog maar één echt mooi nummer: O (Fly On). Die trend wordt op A Head Full Of Dreams doorgezet – een plaat die het live ongetwijfeld waanzinnig goed gaat doen, maar na tien luisterbeurten is Everglow het enige nummer dat ik bewust nog eens wil luisteren. De piano klinkt karakteristiek en de emotie van Chris Martin lijkt zelfs gemeend. Misschien omdat er een sample is gebruikt van zijn ex-vrouw, de levende aanleiding van het deprimerende Ghost Stories. De rest is een stuk killer met quasi-diepzinnige psychologische boodschappen als ‘Don’t ever give up’ (Up & Up) en een kwakende Beyoncé op Hymn For The Weekend. Ik voel me verraden, maar ik ben ook nog steeds verliefd. Trouw. Optimistisch dat Coldplay ooit weer terugkeert naar echte muziek zoals op Parachutes (2000), in plaats van onoriginele computerdeuntjes en confetti-liederen.
Meer over
3 Reacties
Ik vind het album ook enigszins tegenvallen, maar na zo’n 10 draaibeurten ga je er toch wel aan wennen. 2 sterren voor dit album is te weinig. 3 sterren verdient dit album zeker!
D-r-a-a-k van een plaat, werkelijk. Tenenkrommende teksten, 600x overgeproduceerde gladde zooi, geen instrument klinkt authentiek en het is allemaal duidelijk een poging om zoveel mogelijk de ’trend’ na te bootsen, met beats die in de verste verte éigenlijk helemaal niets met Coldplay te maken hebben. Zo waanzinnig slecht. Pure marketing is dit.
De nieuw cd van coldplay is niet het beste, wat ze gemaakt hebben, maar oh wat word ik blij van deze Cd. Heelijke muziek, dan maar glad en gepolijst,so what?