Dit veertiende studioalbum van de Amerikaanse progmetalband Dream Theater is – zoals gewoonlijk – een reactie op voorgaand werk: in dit geval het rijk georkestreerde conceptalbum The Astonishing (2016). Dat dubbelalbum kent veel fraaie momenten, maar is bij tijden zelfs voor deze kaaskop te cheesy. Distance Over Time is minder progressief, meer ‘balls to the wall’ en voor deze band zelfs een puntig geheel te noemen. De nadruk ligt onder meer op grooves. Godzijdank is de productie en mix van het bas- en drumgeluid dan ook aanzienlijk verbeterd ten opzichte van de voorgaande albums met Mike Mangini als drummer. Verder zijn alle bekende Dream Theater-elementen aanwezig, zoals gitaar- en keyboardduels. Die zijn echter korter en minder frequent aanwezig dan we gewend zijn. Zeker niet erg, want hierdoor tellen de gespeelde noten des te meer. Invloeden van bands als Metallica en Rush komen ook weer duidelijk naar voren en een enkele riff roept zelfs de gedachte op: heb ik die niet al eens eerder op een Dream Theater-plaat gehoord? Ondanks het gemis aan echte vernieuwing zal dit nieuwe album een aanzienlijk groter deel van de fanbase aanspreken dan The Astonishing. En terecht: Distance Over Time heeft namelijk een heel hoge replaywaarde, misschien wel de hoogste in de Dream Theater-catalogus tot nu toe.
0 Reacties