Sinds de millenniumwisseling heeft Eric Clapton niet heel veel studioalbums gemaakt die je uit de platenkast kunt trekken als je aan wilt tonen dat de man nog steeds ‘God’ is. Hooguit de Robert Johnson-coversverzameling Me And Mr. Johnson (2004) en de samenwerking met J.J. Cale (The Road To Escondido, 2006) brachten iets van de vlammende opwinding die, bijvoorbeeld, 461 Ocean Boulevard en Slowhand in de seventies opwekten. De zeker nog niet uitgebluste gitarist maakte een slimme zet door de producer van die laatstgenoemde succes-lp, Glyn Johns, weer te benaderen voor I Still Do. Op deze fraaiste Clapton-plaat in lange tijd schakelt de levende legende handig tussen de stijlen die hem in het verleden zo groot maakten. In de bluescovers Alabama Woman Blues en Stones In My Passway zingt en soleert hij ongemeen gepassioneerd, het prettig voortschommelende I’ll Be Alright had zo een hoogtepunt op Ry Cooders klassieker Chicken Skin Music kunnen zijn en de cover van het eerder door Mary Black en Paul Brady opgenomen I Will Be There is werkelijk hartveroverend. Voor wie zich de afgelopen jaren afvroeg of Eric Clapton ‘het’ nog in zich heeft: met de titel en inhoud van dit album geeft hij zelf het antwoord.
0 Reacties