Faith No More – Sol Invictus

De enige constante factor in de levensloop van Faith No More is juist het ontbreken daarvan. Ieder houvast bleek altijd een illusie, want het muzikale palet bleek net zo veranderlijk als de line-ups. Album Of The Year, de laatste cd voordat in 1997 de splijtzwam zegevierde, was in zoverre een uitzondering dat de vele stilistische invalshoeken in een coherenter geheel waren geperst. Wat dat betreft is Sol Invictus een logische opvolger. Nog steeds ben je je bewust van de legio idiomen waaraan men zich vergrijpt, maar opnieuw zijn de naden minder zichtbaar. Gemuteerde tango en een ballad op akoestische basis kunnen daardoor als bloedverwanten klinken. Roddy Bottum krijgt meer ruimte dan ooit tevoren voor zijn sierlijke, soms aan Mike Garson herinnerende toetsenspel, dat zich als kamperfoelie aan Jon Hudsons Godzilla-riffs vasthecht. Mike Patton gromt, grauwt, fluistert en brult als vanouds – niemand die zo melodieus kan schreeuwen als hij. En wie had gedacht dat een strofe als ‘Get that motherfucker on the phone, on the phone’ tot een van de meest besmettelijkste refreinen van 2015 zou leiden.