Greta Van Fleet – Anthem Of The Peaceful Army

Een paar ep’s en een hele reeks optredens bezorgden Greta Van Fleet vorig jaar een doorbraak naar het grote publiek. Er werd trouwens ook gemord. Was de act en de sound van deze jonge band niet heel erg opgehangen aan die van Led Zeppelin? Zelfs Robert Plant stelde dat nadrukkelijk vast. Het uit Michigan afkomstige kwartet toog naar de studio om voor het zo belangrijke debuut bestaande eigen nummers opnieuw op te nemen. Op het allerlaatste moment gingen die voornemens in de prullenbak en besloot Greta Van Fleet toch nieuw repertoire te gaan schrijven. Zoals het zich laat aanzien, was dit een goede beslissing. Natuurlijk, de band opereert nog altijd in de schaduw van het grote voorbeeld, zoals nummers als Cold Wind en When The Curtain Falls laten horen. Bonkende drums, het gekrijs van een krolse kater en snerpende gitaarsolo’s – Plant kan opnieuw het grijze hoofd schudden. Toch lijkt de band rond de drie broers Kiszka ook een eigen geluid te ontwikkelen. Het album opent met Age Of Man, een meeslepende rocksong die helemaal van de groep zelf is. Wat ook geldt voor ingetogen werk als You’re The One en The New Day. Het regent eersteklas riffs en de songs zijn een gepassioneerde ode aan de classic rock. Het album sluit af met het titelnummer. Epische opbouw, breed aangezette koorzang en een filosofische tekst. Hun eigen You Can’t Always Get What You Want. Waarmee nu eens niet Zeppelin, maar The Stones als voorbeeld dient.