Interpol – Marauder

Als we het hebben over Interpol, dan komen we altijd uit bij de magistrale en donkere debuutplaat Turn On The Bright Lights uit 2002. De plaat was het startsein voor een hele lichting bands met een geluid dat leentjebuur speelde bij de postpunk van Joy Division, Gang Of Four en The Fall, maar toch met een stevige poot in het urbane leven van de 21ste eeuw. Opvolger Antics was bijna net zo goed, maar daarna werd het minder. Natuurlijk, ook op de volgende platen stonden sterke nummers, maar die werden afgewisseld met wat meer transferabele liedjes. En nu is daar hun zesde plaat Marauder, wat zoiets betekent als vrijbuiter of plunderaar. Op de cover zien we Elliot Richardson, de man die het bevel negeerde van Richard Nixon om officier van justitie Archibald Cox te ontslaan. Die dwong Nixon namelijk de geluidstapes van het Watergate-schandaal vrij te geven, iets dat Nixon natuurlijk niet wilde. Richardson sloeg het bevel om Cox te ontslaan in de wind en nam in plaats daarvan zelf ontslag. Hij volgde dus zijn eigen pad, als een vrijbuiter – tevens het thema van Marauder. Het beste nummer heet toevallig ook The Rover, met een stuwende en donkere gitaarpartij die Modest Mouse verzonnen had kunnen hebben, gestreeld en ingepalmd door de nasale, koele en altijd ietwat verveelde stem van zanger Paul Banks – maar toch verdomd dansbaar. Als geheel is Marauder echter wederom niet zo briljant als het debuut.