De titel van het vorige album gaf stof tot speculatie. The Final Frontier – was dit de zwanenzang van de gelauwerde heavy metalband? Niet dus. Vijf jaar later is er The Book Of Souls, waarop alle ingrediënten van het echte Iron Maiden-geluid weer volop aanwezig zijn: de gedubbelde gitaarpartijen, de knorrende bas van bandleider Steve Harris, de holderdebolder tempowisselingen en de expressieve zang van Bruce Dickinson. Overigens stammen de opnames van dit album nog van voor diens behandeling voor kanker aan zijn tong. In de lappen tekst wordt als vanouds rijkelijk geput uit legendes en historische verhalen. In de loop van de jaren is er echter ook wel wat veranderd. De songs van Iron Maiden waren – uitzonderingen daargelaten – ooit redelijk compact, maar gaandeweg begon de muziek steeds meer progressieve trekjes te krijgen. Het is een lijn die op The Book Of Souls, het eerste dubbelalbum van de band, wordt doorgetrokken. Het epos wordt gedomineerd door songs waarin niet op een minuutje wordt gekeken, zoals The Red And The Black (13:33), The Book Of Souls (10:27) en Empire Of The Clouds (18:01). Het laatste nummer is van de hand van Dickinson en bevat voldoende muzikale rijkdom om van begin tot eind te boeien. Elders had een scherp mes voor een laatste stap naar perfectie kunnen zorgen, maar echt inzakken doet het album eigenlijk nergens. Het herkenbare geluid en de bevlogenheid van de muzikanten vormen nog altijd een onweerstaanbare combinatie.
0 Reacties