Er gaapt een gat van liefst 23 jaar tussen de vorige soloplaat Main Offender en het gloednieuwe Crosseyed Heart. Het zegt veel over de consistentie van Keith Richards dat ze als twee druppels water op elkaar lijken. Ze werden ook grotendeels met dezelfde begeleiders gemaakt: o.a. bassist Bernard Fowler, drummer Steve Jordan, gitarist Waddy Wachtel en toetsenist Ivan Neville. En net als de voorgaande twee soloplaten bevat Crosseyed Heart een mix van lekker los klinkende rocksongs en intiem klinkende ballades. Zijn diepgewortelde liefde voor reggae leeft hij weer eens uit in Love Overdrive, al mist Richards als zanger inmiddels wel de soepelheid om een dergelijk nummer werkelijk van de grond te tillen. Hij is het best in een groovende rocksong als Amnesia, waarin hij zijn gitaar loom laat knorren en daar wat zanglijntjes tussendoor gromt. Een ander mooi moment is Goodnight Irene, een met gevoel gebrachte evergreen van blueszanger Leadbelly. Allerlei bijgeluiden, waaronder gemompelde aankondigingen, geven het album bovendien een prettig live-in-de-studio-gevoel. Crosseyed Heart bevat te weinig echt goede songs om het als meesterwerk te bestempelen. Het is vooral een sympathieke plaat, gemaakt door een oude rocker wiens liefde voor muziek ongebroken is.
10 Reacties
Goed artikelen een goed getypeerde conclusie , maar bernard fowler op bas ??!
domme reacties – is gewoon een slechte plaat met 2 redelijke nummers
Love Overdrive??? Kun je de titels niet eens goed overnemen van de tracklist?
En de cd zou als twee druppels water op Main Offender lijken? Heb je wel de goeie cd gedownload?
Mijn god wat een bagger review!!!!
Inderdaad, slordig geschreven, en met conclusies die ik graag op rekening schrijf van degene die dit in elkaar heeft gerammeld. gelukkig rammelt de nieuwe plaat van Keith op een geniale wijze, als vanouds ja maar toch heel verschillend van de twee solo voorgangers. De nadruk meer op ballads, de zang kwetsbaarder en genuanceerder, beter juist in mijn opzicht dan voorheen. Dat de meester het meeste zelf heeft ingespeeld en toch zo’n pracht live gevoel heeft gegeven aan het album is verbijsterend. En er is geen zwak nummer te vinden. Dit is de plat die de Stones hadden moeten maken. Dat het album over het algemeen gunstig wordt ontvangen maar niet de volle vijf sterren ontvangt heeft denk ik te maken met de vrees dit los klinkende werk teveel de hemel in te prijzen, maar het is een ontroerend en heerlijk klinkend magnum opus dat ik nog niet van de draaitafel heb gekregen sinds ik het drie dagen geleden kocht. Muziek voor het hart!
Het gaat bij Keith altijd om de ‘overall-sound’. Oftewel de groove. En niet een leuk liedje. Dat snapt/heeft nou eenmaal niet iedereen.
Prachtige cd,zo puur en meeslepend recht uit het hart, voor mij absoluut een blijvend meesterwerk. Keith blijft gewoon zichzelf en heeft geen opsmuk nodig.
Bovendien fantastisch gitaarspel, waar je geen genoeg van kan krijgen.
Heb de plaat nog niet gehoord,krijg hem voor m’n 60e verjaardag van m’n vrouw en zoons,als dat geen rock&roll is!
Vindt het op voorhand al een prachtig c.d. al was het alleen maar om alle arrogante,superieure,azijnscribenten tegen te spreken.Leve de Stones,leve Keith Richards!
Je hebt twee soorten ‘Keef’s’: de man die nog steeds in volle stadions ‘Satisfaction’ staat te spelen (beetje boring), en de ‘echte’ Keef, die hoor je op dit album. Alleen daarom al vijf sterren waard. Wat een authenticiteit! Haalt het niveau van zijn eerste album “Talk is cheap’, en maakt weer eens duidelijk waar het hart van de Stones precies zit.
Zat vorige week zaterdag in Haarlem op een bankje nadat ik heb lopen snuffelen in een van de leukste platenzaken die er is Sounds. Er kwam een jonge vader naast mij zitten en we raakten in gesprek. Hij bleek bij Universal Music te werken. Liefde voor muziek en daar ging het gesprek over. Ben bijna 66 en hou alles nog bij wat er uitkomt, koop daarvoor Engelse popbladen. Hij vond dat zo leuk dat hij beloofde om de nieuwe Keith Richards naar mij toe te zenden en dat heeft hij gedaan, mijn hartelijke dank hiervoor!! Wat vind ik van de CD?
Ik ben het totaal niet eens met de beoordeling van Lust for Life. Wat je hoort is een palet van stijlen waar Keith gek op is. En de uitvoering ervan is op zo een eerlijke manier gedaan dat ik de CD 4,5 ster geef. Muzikaal is alles dik in orde en de doorleefde stem van Keith doet de rest. Je hoort dat deze man zo vergroeid is met muziek dat als hij het niet meer kan uitvoeren binnen de kortste tijd dood is. Respect voor de man. Voor mij is het zijn beste solo album.
Jammer dat de recensie snel en zonder respect is gemaakt we praten hierover een icoon in de muziek die ,als die dat al niet deed ,doet wat hij wil.
Door zijn instelling krijg je muziek die echt is direct op de cd / plaat gezet.
Zonder opsmuk met een fijne muziek keuze er tussen omringd door muziekkanten die houden van muziek maken simpel en treffend tuurlijk de Stones hangen altijd aan zijn broek
Maar dat is niet zo moeilijk als je de sound hebt bepaald bij de Stones ik weet zeker zet mick achter de microfoon en we praten over een klein meesterwerkje.
Van een heer op leeftijd die nog altijd van muziek maken houdt maak ik een diepe buiging.
Kijk even naar die vingers op de hoes ……….