Hoewel de mannen van Killing Joke er naast de band nog een miljoen andere bezigheden op nahouden, heeft het viertal toch weer kans gezien om een nieuwe plaat in elkaar te draaien. Dat brengt de albumteller op zestien en Pylon is tevens de derde langspeler sinds de originele line-up opnieuw de koppen bij elkaar stak. Met die vorige twee platen bewees het kwartet al een dikke drie decennia na oprichting nog steeds relevante platen af te kunnen leveren en ook Pylon mag in dat rijtje aansluiten. Daarbij moet echter aangetekend worden dat dit derde deel wel enigszins de urgentie van zijn voorgangers mist. De vertrouwde Killing Joke-elementen zijn uiteraard gewoon weer aanwezig (de machinale basis van bassist Martin ‘Youth’ Glover en slagwerker Paul Ferguson, de stoïcijnse gitaarriffs van Kevin ‘Geordie’ Walker en het ijle gegalm en apocalyptische gebulder van zanger Jaz Coleman) maar het materiaal is hier en daar té monotoon, waardoor het Pylon ontbeert aan songs die daadwerkelijk blijven hangen. Dit in tegenstelling tot MMXXII (2012) en Absolute Dissent (2010). Desalniettemin is de verbetenheid waarmee Coleman en co. hun niet zo rooskleurige toekomstbeelden de wereld inslingeren nog immer indrukwekkend.
Meer over
0 Reacties