Kurt Vile is somber. De man heeft zijn gezinsleven keurig op orde en kan rondkomen van zijn muziek, maar hoe verklaar je anders de albumtitel en een nummer als That’s Life, Tho (Almost Hate To Say)? Het brengt een iets donkerder geluid met zich mee dan zijn vorige plaat Wakin On A Pretty Daze (2013) en B’lieve I’m Goin Down… ligt wellicht iets meer in lijn met het album dat daarvoor verscheen: Smoke Ring For My Halo (2011). Wat zijn platen onmiskenbaar bindt, is dat ze zonder uitzondering dromerig klinken – veel meer dan de laatste van zijn voormalige bandmaatje Adam Granduciel. Het succes van diens The War On Drugs evenaren lijkt dan ook een illusie, ook al is de kwaliteit van Vile’s minder rechttoe-rechtaan muziek op zijn minst gelijkwaardig. Met Pretty Pimpin en Lost My Head There heeft de Philadelphian wat mij betreft zelfs een paar van de lekkerste nummers van het jaar gemaakt. Laten we hopen dat het meevalt met zijn misère, tenzij dat precies is waar zijn mooie liedjes vandaan komen.
Meer over
0 Reacties