Ook al bromt Leonard Cohen zijn luisteraars in het openingsnummer Slow toe: ‘I always liked it slow/That’s what my momma said’, de inmiddels tachtigjarige(!) singer-songwriter lijkt plotseling haast te hebben. De negen nieuwe songs van Popular Problems volgen slechts twee jaar na het succesvolle album Old Ideas, voor zijn doen een ongewoon korte tussenperiode. Thema’s als liefde en religie – onderwerpen waar Cohen al sinds zijn vroege gedichten en romans dankbaar gebruik van maakt – keren terug, maar hier en daar brengen de teksten het wat meer politiek getinte werk van The Future (1992) in herinnering. Zoals het ijzingwekkende Nevermind, compleet met minimale elektronische begeleiding en Arabisch aandoende vrouwelijke zang. My Oh My mist daarentegen de gebruikelijke diepgang (vergeet niet dat dit het werk is van de man die dagenlang kan ploeteren voor één tekstregel), maar het vreemd opgebouwde Did I Ever Love You staat misschien wel sneller in het geheugen gegrift dan al zijn songs sinds In My Secret Life (2001) en in een meer vertrouwd klinkend Almost Like The Blues doet Cohens dominante stem, tegenwoordig af en toe van een Tom Waits-achtige gruizigheid, de kamer trillen en het lichaam rillen. Innemend én relevant werk van een onbetwist meesterpoëet.
1 Reactie
Inderdaad een poëet, maar hij moet niet meer zingen (net als Bob Dylan).