Chris Simpson manifesteerde zich de afgelopen decennia graag als de Britse Heintje Davids. De Engelsman die met zijn band Magna Carta in 1970 het legendarische folkrockalbum Seasons (met de hit Airport Song) opnam, verzamelde telkens andere muzikanten om zich heen, totdat hij in de jaren negentig met zijn vrouw Linda een nieuwe stabiele Magna Carta vormde die met veel succes de wereld rondtoerde. In 2006 scheidden de twee en een groots afscheidsconcert in Carré in mei 2009 bezegelde het afscheid van Magna Carta. Maar twee jaar later was Simpson gewoon weer terug in de Nederlandse theaters met een nieuwe Magna Carta en nu is er dan een nieuw album – het eerste sinds 2009 – met sympathieke folkrockliedjes die Simpson deels ook al in 2011 liet horen. Een nummer als Airport Song zal Simpson nooit meer schrijven en de urgentie is allang weggesijpeld, maar de ambachtelijkheid en het spelplezier zijn gebleven.
3 Reacties
Ik was zeer verbaasd dat Magna Carta een album uitbracht, Voor mij zijn de eerste albums Lord of Ages en Seasons nog altijd meesterwerken. In het verleden heb ik Magna Carta enkele keren live gezien. Vooral het concert in Heerenveen destijds is mij het meest bijgebleven. Chris Simpson heeft een fantastische stem en speelt erg goed gitaar.Daarom vind ik het fijn dat ik weer wat van de oude meesters kan horen.
Ben al jaren fan van Magna Carta en heb ze sinds de jaren zeventig tientallen keren live gezien en heb vrijwel al hun albums, dus bewijs genoeg dat ik fan ben. Dat deze cd zou komen was me al jaren bekend, want Chris Simpson roept al sinds 2004 (als ik me niet vergis) dat The Fields Of Eden de volgende studioplaat zou zijn. Dat het zo lang duurde is jammer, maar wel de het wachten waard geweest, want WAT een geweldig album! Je hoort meteen het herkenbare stemgeluid van Chris evenals de typische Magna Carta sound, door welke muzikanten die ook gemaakt wordt. Dit album staat wat mij betreft op dezelfde hoogte als Seasons en Lord of the Ages, met name door de werkelijk sublieme titelsong. Onbegrijpelijk dat Peter Bruyn daar geen woord aan wijdt! “Heeft hij de cd wel helemaal beluisterd?” vraag ik me af. Ik bedoel, een ruim zestien minuten durende lofzang op de Yorkshire Dales, voorafgegaan en afgesloten met werkelijk prachtige pianoklanken (door zijn huidige vrouw bedacht en bespeeld), dat kun je toch niet ongemerkt voorbij laten gaan? Wel fijn dat deze recensie vandaag, op 13 juli, wordt geplaatst. Want vandaag is de 73e verjaardag van Chris Simpson! Happy birthday Chris!
Jeugdsentiment! Nog steeds leuk…