Marilyn Manson – The Pale Emperor

Wie het bluesy (!) Third Day Of A Seven Day Binge (de eerste single van dit nieuwe studioalbum van Marilyn Manson) al gehoord heeft, is het vast opgevallen dat de Amerikaanse rocker op The Pale Emperor voorzichtig een andere richting is ingeslagen. De vroege Manson-albums zijn ware industrial-metal-meets-shockrock meesterwerkjes, maar het recentere werk is een stuk minder interessant – vooral omdat de veertiger zich te hardnekkig leek te willen vastklampen aan zijn shockrockimage. Daar lijkt hij op The Pale Emperor grotendeels overheen te zijn. Tekstueel is de als Brian Warner geboren zanger gelukkig ook weer mijlenver verwijderd van de walgelijke zoetheid van het sowieso dramatisch slechte Eat Me, Drink Me (2007), maar vooral muzikaal biedt dit negende studioalbum meer dan de laatste drie albums bij elkaar. Tweede single Deep Six en het lekker roffelende Slave Only Dreams To Be King knipogen nog luid naar de tijd van Antichrist Superstar en Holy Wood, maar veel songs klinken organischer en opener dan voorheen, met Third Day…, Killing Strangers en het bijna dansbare The Devil Beneath als meest duidelijke voorbeelden. Een nieuwe klassieker is The Pale Emperor niet – een fikse stap in de goede richting wel.