Het derde album van dit Amsterdamse trio herinnert je aan de titels van de twee voorgangers: My Baby Loves Voodoo! en Shamanaid. De sjamanistische voodoo-psychedelia op Prehistoric Rhythm is inmiddels van dien aard dat we hier zouden kunnen spreken van het Nederlandse antwoord op Dr. John The Night Trippers Gris-Gris. Niet dat New Orleans hier de enige voedingsbodem vormt, maar de absolute concentratie op hypnotiserende, bezwerende grooves is net zo monomaan als in, zeg, I Walk On Gilded Splinters. Je hoort daarbij stijlfiguren uit alle windrichtingen passeren – van gitaarpatroontjes die regelrecht uit de moerassen in Louisiana lijken te zijn gedregd tot vocale pirouettes met een uitgesproken Midden-Oosters karakter. Ancient Tribe heet een van de beste nummers en wat het groepsgeluid zo uniek maakt is dat men de inderdaad bijna voorwereldlijke ritmes tegelijkertijd toch ultramodern weet te laten klinken. Cato van Dijcks even begeesterde als begeesterende zang is het bindmiddel. Prehistoric Rhythm is het album dat A Certain Ratio altijd had willen maken.
0 Reacties