Paul Simon – In The Blue Light

Als een nieuwe lik verf over de muren van een oude gezinswoning. Zo vergelijkt Paul Simon deze nieuwe versies van tien oudere songs die volgens hem niet helemaal juist waren opgenomen of simpelweg onderbelicht zijn gebleven. Geen nummers van de welbekende Simon & Garfunkel-albums of Graceland, wel One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor (oorspronkelijk van There Goes Rhymin’ Simon uit 1973) met blazers en een lager tempo en René And Georgette Margritte With Their Dog After The War (van het nogal onderschatte Hearts And Bones, 1983) ontdaan van de 80’s drumsound en achtergrondzang. Interessant zijn de spaarzame tekstuele aanpassingen: de regel over ‘the music suffers’ in het unheimische Can’t Run But maakt plaats voor ‘the sub-bass feels like an earthquake’ en niet langer arriveert er een bluesband ‘down by the riverbank’, maar een dj. In het speelse Pigs, Sheep And Wolves duikt plots een regel op over ‘iPhones and cameras’. De 76-jarige Simon, die onlangs afscheid nam van het Nederlandse publiek met concerten in Amsterdam en wellicht met In The Blue Light ook zijn laatste studiowerk aflevert, zingt nog steeds als een kleine engel, maar slechts één song wist hij daadwerkelijk te verbeteren ten opzichte van het origineel: The Teacher, dat nu de passende vibe van een vroege Leonard Cohen-lp aanneemt. Goed dat deze tien ondergeschoven prachtnummers nog eens onder de aandacht gebracht worden, maar de aanpassingen zijn te minimaal om er een echt waardig afscheidsalbum van te maken.