Technische niveau op Road To The Sun is absurd hoog
Vraag aan een aantal muziekliefhebbers om een fusiongitarist te noemen en de kans is groot dat ze met de naam Pat Metheny komen. Dat is niet zo gek, want de beste man heeft sinds halverwege jaren zeventig een aantal belangrijke fusion- en jazzplaten afgeleverd. Zoals Bright Size Life (1976), Watercolors (1977) en Offramp (1982). Nu is er Road To The Sun. Methenys eerste plaat voor platenlabel BMG, samen met gitarist Jason Vieaux en het Los Angeles Guitar Quartet.
Een geheel akoestische plaat die af en toe doet denken aan het album Complete Music For Solo Guitar dat de Oostenrijkse gitarist Norbert Kraft maakte met de Braziliaanse componist Heitor Villa-Lobos. Op Road To The Sun hoor je het beste wat we vandaag de dag hebben aan klassieke gitaristen en verder niks. Geen zang, geen blazers, geen percussie etc. Er spelen alleen maar Grammy-winnende gitaristen mee, waardoor het technische niveau absurd hoog is. Maar dit maakt het wel extra betreurenswaardig dat de composities van Metheny vaak te weinig variatie bevatten om de hele plaat de spanning vast te houden.
Meer lezen over Pat Metheny? Bekijk hier Lust For Life Magazine 013 met een interview met Pat Metheny.
1 Reactie
Vind ook de plaat weinig bieden. Is wat betreft gitaarspel weinig interressant en de muziek is volgens mij ook ver onder het niveau van wat de muzikanten werkelijk kunnen. Ook muzikaal gebeurt er weinig prikkelends, waardoor je inderdaad de aandacht snel verliest. Kortom vlees nog vis. Erg jammer niet gewent van deze grote artist.