Onder fans van The Rolling Stones klonk al vaak de roep om een echt bluesalbum van hun helden, het liefst live opgenomen. Het zou natuurlijk aardig zijn om te kunnen bevestigen dat Sir Mick Jagger en zijn kompanen met Blue & Lonesome gehoor hebben gegeven aan die smeekbedes. De werkelijkheid is, zoals later deze maand in Lust For Life 067 te lezen valt, prozaïscher. Blues bleek het probate middel om in de studio een creatieve impasse te doorbreken. Live of niet: het maakt natuurlijk helemaal niets uit. Het eerste wat opvalt aan Blue & Lonesome is het rauwe geluid. De drums van Charlie Watts klinken hard en hol, de gitaren van Richards en Wood snerpen en ronken, terwijl de zang van Mick Jagger klinkt alsof die ver in het rood is opgenomen. Het is het juiste geluid; niets is zo erg als gladde blues. De keuze voor songs van Little Walter, Howlin’ Wolf, Willie Dixon en andere illustere namen, allemaal afkomstig uit het midden van de vorige eeuw, laten horen dat Jagger – die naar verluidt de meeste selecteerde – smaak en verstand van zaken heeft. Het album bewijst ook definitief dat hij niet alleen nog steeds een fenomenale zanger is; Blue & Lonesome etaleert ook zijn enorme klasse op de mondharmonica. Verder klinkt hier vooral een band die met een enorm plezier speelt. Het spat af van elke noot die opklinkt, wat een verademing is na veel voorgaande albums, inclusief A Bigger Bang uit 2005. Hoewel het goede songs bevatte, klonk het ook als een zware, pijnlijke bevalling. Het in drie dagen opgenomen Blue & Lonesome klinkt vitaal en spontaan. Het zou mooi zijn als diezelfde mentaliteit richting geeft aan het album met eigen werk, dat begin 2017 uit moet komen. En als we er iets van terug gaan horen tijdens eventuele komende optredens.
Meer over
0 Reacties