Ryan Adams – Prisoner

Wat krijgen we nou? Ryan Adams goes stadionrock? Dat was de eerste gedachte die in me opkwam toen ik Do You Still Love Me?, de openingstrack van de zestiende plaat van deze Amerikaanse alt. country-lastpak, hoorde. Zwaar aangezette toetspartijen, grommende maar niet bijtende gitaren, een refrein zo groot als een huis en tegelijkertijd catchy as hell: veel meer dan op het ingetogen titelloze album uit 2014 en de curieuze Taylor Swift-coverplaat 1989 van een jaar later kiest Adams voor het grote gebaar. En dat heeft een bijzonder toegankelijke plaat opgeleverd, die stilistisch nog wel het meest doet denken aan Gold (2001) – niet voor niets zijn meest succesvolle werkstuk tot nu toe. Sterke songs zijn er genoeg: het van een snijdende mondharmonica voorziene Doomsday, het heerlijk sippe To Be Without You en de eighties-Spingsteenachtige afsluiter We Disappear bijvoorbeeld. Voorheen wilde Adams zich – mede door zijn immense werktempo – nog wel eens bezondigen aan niemendalletjes op z’n albums, maar nu hij zichzelf (relatief) wat meer tijd heeft gegund, blijft zelfs dat euvel achterwege. En dat maakt van Prisoner een van de meest genietbare en krachtige platen uit een inmiddels behoorlijk imposant oeuvre.