In recente interviews deed Francis Rossi de reünie van Status Quo af als een zootje. De band zou naar de zin van de zanger-gitarist niet lang genoeg geoefend hebben. Grappig hoe de beleving van zo’n man kan verschillen van die van het publiek, dat immers vrijwel unaniem euforisch reageerde op de eenmalige herrijzenis van Status Quo in de klassieke bezetting van Francis Rossi, Rick Parfitt, Alan Lancaster en John Coghlan. De band gaf in maart van dit jaar een negental uitverkochte optredens in Engeland en Schotland. Geheel in de geest van deze tijd, waarin elk album in minstens drie versies uitkomt, zijn de shows aanleiding voor een karrenvracht aan releases. Die, om het extra ingewikkeld te maken, ook nog eens verschillende shows bevatten. Een dubbel-cd bevat het hele optreden in de Hammersmith Apollo in Londen. De dvd (ook uit als blu-ray) biedt het concert in de Wembley Arena, eveneens in de Britse hoofdstad. Wie de show in Glasgow in huis wil halen, moet over een draaitafel beschikken. Die komt namelijk alleen uit op lp. Alle bovenstaande releases, plus een immense hoeveelheid extra’s – maar zonder het vinyl – zijn ook samengepakt in een luisterboek: een prachtig pakket vol verhalen, foto’s en een zestal schijfjes. De blu-ray disc bevat de audio van alle negen optredens, om maar eens wat te noemen. De hamvraag is natuurlijk of de optredens zo’n epische terugblik wel rechtvaardigen. Wat mij betreft wel. Inderdaad, de band klinkt wat rommelig. Ik heb daar echter geen probleem mee, vooral omdat ik me de laatste jaren juist stoor aan de routine waar de band steeds meer op drijft. Daar komt nog bij dat de gitaren eindelijk weer eens lekker hard in de mix staan, terwijl die tijdens recente tournees steeds meer getemd worden. Het belangrijkste is natuurlijk dat er toch echt weer iets van de oude magie zichtbaar is wanneer het klassieke kwartet zich door Backwater, Just Take Me, Little Lady, Rain, Big Fat Mama en Down Down beukt. Natuurlijk, Coghlan heeft iets van zijn power verloren. En Lancaster oogt fragiel. Toch is de sound waarmee de band ooit, diep in de jaren zeventig, mijn hart stal weer helemaal terug. Het enthousiasme uit de zaal maakt alles extra bijzonder. Maar goed, wat moet de fan aanschaffen uit dit enorme aanbod? Het is natuurlijk een lastige keuze. De dvd oogt prima. De cd voldoet ook ruimschoots, terwijl het vinyl het gevoel van nostalgie extra groot maakt. Het is jammer dat de band elke avond precies dezelfde set-list speelde. Het had de aanschaf van de hele collectie veel makkelijker gemaakt. Hoe dan ook, Status Quo biedt talloze manieren om de show (opnieuw) te beleven. En er is zelfs sprake van een vervolg in 2014. Hopelijk komt The Frantic Four dan ook deze kant op.
0 Reacties