Met gastbijdragen van onder anderen Duff McKagan, LeAnn Rimes, Perry Farrell, Nancy Wilson, Joe Walsh, Chrissie Hynde en Roger Taylor had het derde album van Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins en zijn trawanten met gemak in een al te gezellig en dus vrijblijvend feestje kunnen ontaarden. Ondanks de verscheidenheid aan invalshoeken die de input van collega’s uit zoveel verschillende windrichtingen onvermijdelijk maakt, mag er verrassend genoeg toch van een opvallend consistent eindresultaat gesproken worden. En de aandacht van de luisteraar versnippert evenmin. Hoewel de adrenalinerijke rifferama verwantschap vertoont met die waarop ook het materiaal van zijn moederband drijft, hebben we hier toch van doen met een kleurrijker rockbeest. De structuur van de liedjes getuigt menigmaal van aanmerkelijk meer inventiviteit dan je van de firma FF gewend bent. Met name het titelnummer, dat van start gaat met akoestisch ondersteunde harmoniezang, vervolgt met gemuteerde reggae en uiteindelijk in een percussief gefundeerde gitaarclimax culmineert, is een wonder van vernuft. Om nog maar te zwijgen van de spectaculaire symfoprogmetal die Hawkins met Rimes in C U In Hell boetseert.
0 Reacties