Tindersticks is normaliter geen superproductieve band, maar toen de Britse formatie na de release van het album No Treasure But Hope eind 2019 zijn wereldtour al na een paar maanden moest afbreken (oorzaak: het c-woord, uiteraard), werd zanger en belangrijkste songschrijver Stuart A. Staples bijzonder rusteloos. En dus porde hij zijn bandgenoten in actie, plakte hij zichzelf achter de typemachine en ziedaar: iets meer dan een jaar na zijn voorganger is er nu al Distractions, de dertiende studioplaat van Tindersticks. Die eerdergenoemde rusteloosheid is vooral te horen in Man Alone (Can’t Stop The Fadin’), de maar liefst elf minuten klokkende openingstrack waarin Staples, ondersteund door een krautrockachtige, hypnotiserende baslijn en dito beat, mompelzingt dat het een lieve lust is. Het is ‘een reis door de Londense straten in nachtelijke eenzaamheid achterin de taxi’, aldus de begeleidende biografie – en dat is zowaar een prima omschrijving van de sfeer die van het epos afwasemt. De beukende regen op de achtergrond, de dwingende ritmes en het bloednerveuze, steeds herhaalde mantra ‘can’t stop the feeling’ dat alsmaar manischer lijkt te worden, geven Man Alone een soort urgentie die de laatste albums van Tindersticks – hoe mooi en intiem ook – ontbeerden. De heren hebben zich duidelijk niet van tevoren aan een bepaalde insteek of richting gecommitteerd en zoeken het experiment op. Zo laat I Imagine You zich beluisteren als avant-garde filmmuziek, is Tue-Moi een adembenemend prachtige, in het Frans gezongen pianoballad over de terroristische aanslag op de Parijse concertzaal Bataclan in 2015 en wordt Neil Youngs A Man Needs A Maid gepresenteerd in een warm en soulvol jasje. Mooi dat Tindersticks met Distractions na bijna dertig jaar nog zo verrassend uit de hoek kan komen.
Meer lezen over Tindersticks? Bekijk hier Lust For Life Magazine 096 met een interview met Stuart A. Staples.
0 Reacties