In veertig jaar tijd heeft Whitesnake meer alumni dan albums achtergelaten. Sterker nog, tussen Saints & Sinners (1982) en The Purple Album (2015) bleef geen line-up lang genoeg bij elkaar om meer dan één studioplaat op te nemen. In tegenstelling tot andere beruchte muzikantenslijtende bands, zoals Black Sabbath en Yes, lijkt dat voor David Coverdale’s hardrockgroep juist steeds in het voordeel te werken, want ook anno 2019 klinkt Whitesnake haast net zo vitaal als in de jaren tachtig. Deed The Purple Album vermoeden dat de daarvoor heropgenomen Deep Purple-songs het resultaat waren van creatieve armoede, op Flesh & Blood blijken bijna alle nieuwe composities zo sterk als het beste werk van weleer. Het venijnige gitaarwerk van Joel Hoekstra (ex-Night Ranger) en Reb Beach, de donderdrums van oudgediende Tommy Aldridge en de prettig afgeleefde strot van Coverdale houden zelfs een irritant Bon-Jovi-op-een-offday-deuntje als Well I Never overeind. Verder kan de band gegarandeerde crowdpleasers als Good To See You Again, Shut Up & Kiss Me en het Def Leppard-achtige Hey You (You Make Me Rock) tijdens de huidige tour met trots bijschrijven op de setlist, terwijl Coverdale sinds Sailing Ships niet meer zo’n sterke ballad opnam als het akoestische After All. Flesh & Blood is nergens vernieuwend, volstrekt pretentieloos en bij vlagen tegen het clichématige aan. En er des te beter om.
0 Reacties