Natuurlijk speelt de plaattitel de Yoko-haters, die ook bij dit blad werken, in de hand. Zelf heb ik nooit tot de rockliefhebbers behoord die Ono verantwoordelijk hielden voor de wig die in de late jaren zestig tussen Lennon en McCartney gedreven werd. Integendeel, ik ben ervan overtuigd dat John in Yoko zijn intellectuele en creatieve meerdere zag en dat ze nadrukkelijk heeft bijgedragen aan de artistieke versnelling die The Beatles in hun laatste jaren doormaakten. Op dit zusteralbum van het in 2007 verschenen Yes, I’m A Witch laten evenals destijds popmuzikanten van nu zich inspireren door het werk van Ono en remixen zij de nummers of voorzien zij ze van een compleet nieuw arrangement. De songs zijn gekozen uit Ono’s complete carrière, maar de boeiendste namen zijn toch al op het album uit 2007 voorbij gekomen. Wat rest, zijn aardige bewerkingen van onder meer Sparks, Moby en zoon Sean.
0 Reacties