Vrijwel tegelijkertijd met een documentaire over Billie Holiday verschijnt er een speelfilm waarin de vijftienjarige hoofdpersoon is vernoemd naar de betreurde zangeres. Het gebroken gezin waar Billie deel van uitmaakt, dwingt haar bijna als vanzelf om haar mentale heil in een fantasiewereld te zoeken. Ze voert denkbeeldige conversaties met Lady Day, die als een soort imaginaire surrogaatmoeder fungeert. Aan haar echte moeder heeft ze immers niets, want die vertoeft elders met een nieuwe vriend die een dwalende blik en nog dwaalzuchtiger handjes heeft. Pa (een geweldige Will Patton) is ondanks tirannieke trekjes een goede ziel, maar zijn onderdanigheid aan Koning Alcohol maakt hem even nutteloos. Muziek is doorlopend een vluchthaven voor de getroebleerde tiener, met Van Morrisons titelsong Sweet Thing (van Astral Weeks) als emotionele aanlegsteiger. Dit is een in de kern uiterst tedere maar nergens sentimentele zwart-witfilm met strategisch toegediende kleurinjecties over leven als een eindeloze hordeloop. Tegen de tijd dat Morrisons Sweet Thing ook de aftiteling begeleidt, weet je zeker dat de strofe ‘I will not remember that I even felt the pain’ nooit van toepassing zal zijn op Billie. (Net zomin als die regels voor haar beroemde droomheldin opgingen.) Een film over een disfunctionele familie werd overigens gemaakt door het volmaakte tegendeel daarvan: regisseur Alexandre Rockwell (In The Soup) rekruteerde dochter, zoon en echtgenote voor de hoofdrollen.
Regie: Alexandre Rockwell
Met: Lana Rockwell, Nico Rockwell, Will Patton, Karyn Parsons e.a.
Sweet Thing draait sinds 22 oktober in de bioscoop.
0 Reacties