Ellen Foley: ‘Ik ben een eigenzinnig mens’

Ellen Foley was de muzikale wederhelft van Meat Loaf, die in 1978 de wereld veroverde met het album Bat Out Of Hell en de daarvan afkomstige monsterhit Paradise By The Dashboard Light. De zoete vruchten gingen echter aan haar neus voorbij. Juist voordat de hele wereld in de ban raakte van die grote, hevig transpirerende man ging de zangeres haar eigen weg. Met lede ogen moest ze zien hoe Karla DeVito haar partij playbackte in de inmiddels iconische videoclip. Niet veel later scoorde ze in Nederland alsnog een nummer 1-hit met We Belong To The Night. Op 18 augustus is de Amerikaanse zangeres te zien in Q Factory in Amsterdam.

Wat kunnen we verwachten als je in Amsterdam op het podium staat?
“Een optreden waarbij ik vanzelfsprekend de hits van mijn eerste soloalbum Night Out speel. Ik bedoel, het publiek wil graag We Belong To The Night horen. Zeker in Nederland. Ik vertolk ook wat werk van latere albums en nummers waar ik in recente jaren aan heb gewerkt, maar die nog niet officieel zijn verschenen. Het is een heel afgewogen set.”

Is er een bepaalde reden dat je nu toert? Voor zover ik weet is er geen nieuw album uit.
“Dat klopt. Ik zit in een fase van mijn leven dat ik het mij permitteer om alleen dingen te doen die ik leuk vind. Ik reis ook veel, zonder dat het met werk te maken heeft. Af en toe doe ik een korte tournee omdat ik daar simpelweg zin in heb. Ik ben daarnaast ook nog betrokken bij allerlei andere artistieke projecten, van theater tot cursussen songschrijven. Als het maar leuk en interessant is.”

Veel mensen associëren je vooral met Meat Loaf en het duet Paradise By The Dashboard Light, dat in 1978 een wereldhit werd. Hoe ben je bij dat avontuur betrokken geraakt?
“In de jaren daarvoor was ik lid van de cast van National Lampoon, een rondreizende show die gelinkt was aan het humoristische blad met dezelfde naam. Ik leerde daar componist Jim Steinman en zanger Meat Loaf kennen, want zij waren daar ook bij betrokken. Zij waren toen al een tijdje bezig met het maken van wat Bat Out Of Hell zou worden. Toen ze een zangeres nodig hadden, vroegen ze mij daarvoor. Ik had uiteraard geen idee dat het ooit zo’n succes zou worden. Volgens mij had niemand dat, want er was al jaren aan gewerkt voor er ook maar een platenmaatschappij geïnteresseerd raakte. Het was leuk om erbij betrokken te zijn. Meat Loaf is een aardige kerel en met dit album werd natuurlijk geschiedenis geschreven.”

Toch was je alweer weg toen Bat Out Of Hell, een jaar na verschijnen, een wereldhit werd. Ik moet het je vragen: ooit spijt gehad?
“Nee, het was een heel bewuste keuze. Ik ben dus niet uit de band geknikkerd, maar ik ben ingegaan op aanbiedingen voor musicals en filmrollen die in de tussentijd op mij afkwamen. Zo heb ik een tijd gezongen in de musical Hair. Ook lag er al een contract voor een soloplaat voor mij klaar. Ik had geen zin om een wereldtournee te doen om vervolgens elke avond telkens maar een nummer te zingen en verder wat achtergrondvocalen te mogen doen. Ik ben een eigenzinnig mens. Natuurlijk was het wel even slikken toen die clip van Paradise By The Dashboard Light uitkwam en de wereld dacht dat Karla DeVito de zangeres in dat nummer was. Enige vorm van wrok is mij echter vreemd. En laat ik het zo zeggen: iedereen zou inmiddels moeten weten hoe het echt zit.”

In 1979 verscheen je soloplaat Night Out; nog altijd een prachtig album, dat naast het door jou meegeschreven We Belong To The Night goed gekozen covers van artiesten en bands als Graham Parker, The Rolling Stones en Ian Hunter bevat.
“Ik heb er altijd van gehouden om bestaande nummers mij eigen te maken. In die periode werden nummers aangedragen door mijn platenmaatschappij, maar ik herinner mij ook dat ik dagen op de vloer van mijn appartement heb gezeten, omringd door stapels lp’s, op zoek naar de juiste songs. Ik ben zelf ook nog altijd blij met hoe dat album vorm heeft gekregen.”

Het succes was vooral groot in Nederland, waar je een nummer 1-hit scoorde met We Belong To The Night.
“Dat was natuurlijk enorm leuk. In die periode ben ik ook verschillende keren in jullie land geweest, voor interviews en televisieshows. Ik heb ook opgetreden in Amsterdam en Utrecht. Veel ben ik ook vergeten, moet ik bekennen.”

Je kwam daarna voor de dag met The Spirit Of St. Louis, geproduceerd door je toenmalige partner: gitarist Mick Jones. Zijn band The Clash is te horen op het album. Ze schreven ook een aanzienlijk deel van de songs. Hoe kijk je daarop terug?
“Met gemengde gevoelens. De bedoelingen waren goed, maar het was eigenlijk meer een Clash-album dan mijn tweede soloplaat waar zoveel vanaf hing. Onlangs luisterde ik er nog eens naar en toen viel mij op dat de nummers geschreven zijn in een toonsoort die mij helemaal niet ligt. Mijn naam stond erop, maar het was te weinig mijn plaat. Het flopte ook nog eens. De platenmaatschappij geloofde er ook totaal niet in. Ik heb daarna met Another Breath krampachtig geprobeerd weer een echt Amerikaans rockalbum te maken. Het werd een nieuwe mislukking. Ik was het toen beu om afhankelijk van de grillen van anderen te zijn en ben toen teruggegaan naar het acteren. Ik ben op Broadway terechtgekomen en ik heb in films en in televisieseries gespeeld. Laten ben ik ook zangpedagoge geworden. In 2013 heb ik met About Time via een Belgische platenmaatschappij nog een vierde album uitgebracht, maar dat zal de meeste mensen ontgaan zijn. Van de beloofde promotie is destijds niets terechtgekomen.”

Is er een kans dat je ooit nog iets op gaat nemen?
“Zeker, ik werk samen met een paar componisten en ik heb contact met verschillende muzikanten. Vroeg of laat moet dat iets opleveren dat ik wil delen met de wereld. Of het weer via een traditioneel album zal gebeuren weet ik niet. De muziekindustrie is zo veranderd… Ik geniet verder vooral van het leven. Ik ben dolgelukkig, echt. Lang dacht ik dat ik nooit de ware liefde tegen zou komen, maar inmiddels ben ik alweer 28 jaar getrouwd met een geweldige man. We hebben twee even fantastische zoons. Het leven heeft mij enorm veel gebracht, in veel opzichten.”

Ellen Foley geeft op zaterdag 18 augustus een concert in Q-Factory, Amsterdam.