Twee keer had George Lynch de kans om een van de bekendste en invloedrijkste gitaristen ter wereld te worden. Eerst was Eddie Van Halen hem te vlug af en daarna was het Randy Rhoads die de meeste indruk maakte op Ozzy Osbourne tijdens audities voor zijn band. Uiteindelijk kwam het talent van Lynch toch bovendrijven en maakte hij furore als gitaargod in hairmetalband Dokken, waarmee hij in de jaren tachtig tien miljoen albums verkocht. Tegenwoordig heeft hij meerdere projecten tegelijk lopen, om het hoofd boven water te houden. “Dat is wat je tegenwoordig moet doen als eighties metal-gitarist.”
George Lynch (60) is een exponent van de glammetalscene, maar de roots van zijn spel liggen in de jaren zestig. “Ik begon met gitaarspelen omdat het instrument me aantrok toen ik een jaar of tien was. Ik kocht van mijn Halloweengeld een akoestisch gitaartje met een palmboom erop, die nagenoeg onbespeelbaar was. Ik luisterde toen veel jazz en Flamenco en omdat ik geen leraar en boeken met gitaartablatuur had, leerde ik al vroeg improviseren. Toen The Beatles doorbrak in de VS was dat gigantisch, maar de Britse invasie met Jimi Hendrix en Jeff Beck gaf voor mij de definitieve bevestiging dat ik gitarist moest worden. Dat was voor mij het gouden tijdperk van de muziek, omdat alles nog nieuw en revolutionair was. Muziek had toen nog betekenis, in tegenstelling tot wat wij twintig jaar later deden.”
Eind jaren zeventig verhuist hij van de kleine plaats Auburn in Californië naar het grote Los Angeles om het te maken als muzikant. Daar komt hij na een oefensessie met zijn band The Boyz Eddie Van Halen tegen bij een optreden van Canned Heat. Volgens Mr. Scary is dat het moment dat ze beiden de tweehandige taptechniek oppikken, waar Eddie uiteindelijk bekend om zou worden. “De gitarist van Canned Heat speelde een solo en startte opeens een neoklassiek tap-stukje. Ik ben ervan overtuigd dat het ons allebei wakker schudde. Ik begon meteen te oefenen om die techniek te integreren in mijn stijl. Maar Eddie was iedereen te snel af en zette de standaard voor iedereen na hem.”
Ozzy
Van Halen brengt in 1978 z’n eerste plaat uit, terwijl de eerste incarnaties van Dokken nog geen potten kunnen breken. Lynch, die een bijbaan als koerier heeft om zijn gezin te kunnen onderhouden, ziet niet lang daarna een nieuwe kans om zijn carrière te lanceren. Ozzy Osbourne zoekt na zijn breuk met Black Sabbath leden voor zijn nieuwe band. Lynch doet auditie. “De eerste keer kozen ze voor Randy Rhoads. Daar kon ik prima mee leven, maar de tweede keer was pijnlijk. Ze hielden me een maand aan boord en ik deed rehearsals en een paar optredens. Toch wilden ze nog een paar andere jongens uitproberen, onder wie Jake E Lee, die de baan uiteindelijk kreeg omdat hij de juiste look had. Blijkbaar hadden Sharon en Ozzy iets tegen mijn korte haar, terwijl Ozzy op dat moment kaal was. Maar ik had een normale baan en moest het afknippen. Ik vond vooral de manier waarop ze met me omgingen klote. Ik kreeg niet eens een bedankje of een verklaring.”
De gitarist gaat verder met Xciter, de band die een naamsverandering later als Dokken in de jaren tachtig platina-albums verkoopt. In de slipstream van bands als Mötley Crüe en Bon Jovi brengt de groep albums als Breaking The Chains, Tooth And Nail en Under Lock And Key uit en worden tien miljoen albums verkocht. Nummers als Mr. Scary en Paris Is Burning bevestigen George’s status als meestergitarist, maar toch voelt Lynch zich nooit op z’n plek in Dokken en heeft hij weinig positieve herinneringen aan de hele hairmetal-scene. “Ik snap niet wat mensen zo geweldig vinden aan die periode. Er was een hoop slechte, oppervlakkige muziek, met grotesk uitziende gasten die feestten, dronken werden en coke snoven. Nou en? Het ging nergens over, maar ik was geen visionair en deed wat iedereen toen deed en droeg ook make-up en spandex. Natuurlijk had ik succes en bekendheid en kon ik van het geld mijn familie nog decennia onderhouden. Daar ben ik dankbaar voor. Ik mis de grote shows en de dikke loonstroken van toen wel, maar het was de meeste oppervlakkige, neppe periode van mijn carrière. Ik ben er niet trots op.”
‘Lead singer disease’
Het succes stijgt zanger Don Dokken naar het hoofd en in 1989 probeert hij een Axl Rose te plegen. De gitarist is hierop tegen en wordt op staande voet ontslagen. “Don was een ‘ego maniac’ en wilde 100% controle over de band en ik was het grootste obstakel. Ik vond dat de inkomsten gelijkmatig verdeeld moesten worden over de bandleden en hij wilde meer dan de rest, dus werd ik ontslagen. Het was een typisch geval van ‘lead singer disease’. Rond 1993 heeft hij me teruggelokt met een geldbedrag, omdat het label geen album zonder mij wilde. Ik deed nog een album en een tour, maar werd constant aan het lijntje gehouden en werd op de laatste dag van de tour weer ontslagen zonder ooit een cent te zien.”
Tijdens de eerste breuk met Dokken richt Lynch zijn soloproject Lynch Mob op, waarmee hij in 1990 de eerste plaat Wicked Sensation uitbrengt. Daarna volgen nog talloze andere albums en projecten. Lynch heeft net een cd uit onder de naam Sweet & Lynch en deze maand komt de nieuwe Lynch Mob-plaat Sun Red Sun. Daarnaast is hij bezig met heavy funk-band The Infadels, de film Shadow Nation, zijn eigen gitaarmerk Mr. Scary en schrijft hij muziek voor een Japanse tekenfilm. “Ja, ik ben druk met van alles. Dat is wat ik in de huidige muziekindustrie moet doen als metalgitarist. Maar ik vind het leuk, want ik heb de vrijheid om te doen wat ik wil. Of ik wel eens nadenk over mijn nalatenschap als gitarist? Nee, het enige wat telt is de muziek zelf en de waarde die het heeft voor de fans.”
0 Reacties