Jo Harman: “Ik ben allereerst muziekliefhebber, daarna pas muzikant”

Wellicht heb je haar in de afgelopen twee jaar wel eens gezien op een festival of je favoriete poppodium: de blonde Engelse zangeres Jo Harman. Waar ze ook optreedt, ze weet iedere keer veel nieuwe bewonderaars te krijgen en dan heus niet alleen vanwege haar looks (vaak kortgerokt met hoge platformzolen), maar met name door haar overtuigende stemgebruik, waarmee ze zowel blues, soul, rhythm & blues als rock zingt.

In Groot Brittannië werd ze eind augustus uitgeroepen tot Female Vocalist Of The Year door de British Blues Foundation. Tot eind november is ze op zes vaderlandse podia te bewonderen, dus hoog tijd om deze talentvolle zangeres voor te stellen. Singer-songwriter Jo Harman is net dertig, ze werd op 21 september 1984 geboren in Lustleigh, Devon, zuid Engeland. Ze woont tegenwoordig in Brighton, de bekendste Engelse badplaats. Sinds enige tijd treedt ze ook regelmatig naar buiten met The Southern Soul Connection, een gelegenheidsformatie waarmee ze (zoals de naam al aangeeft) vooral soulmuziek brengt, en met succes!

Hoe ben je begonnen?
“Ik ben allereerst een muziekliefhebber en daarna pas muzikant. Ik werd al heel jong gegrepen door zangeressen als Aretha Franklin, Etta James en Ella Fitzgerald. En door de uitgebreide platencollectie van mijn vader, met muziek van The Beatles, The Rolling Stones en Cat Stevens, om er maar een paar te noemen. Veel muziek uit de jaren zeventig dus. Ik luisterde veel naar soul, gospel, country, folk, en rock & roll. Vanaf een jaar of elf zat ik in bandjes op school en daar begon ik ook met zingen. Als kind ging ik naar de muziekschool en daar was het vooral klassieke muziek wat de klok sloeg. Daar begon ik op de viool toen ik acht jaar oud was, maar dat was niets voor mij. Ik leerde een beetje piano spelen en uiteindelijk vond ik in de fagot mijn instrument. Later leerde ik mezelf een beetje gitaarspelen, wat in de schoolbandjes wel van pas kwam. Maar mijn muzikale achtergrond, vooral theoretisch, is klassieke muziek. Naar mate ik ouder werd begon ik steeds meer te houden van de zwarte Amerikaanse muziek en van het een kwam het ander en dus ging ik steeds meer de kant van de soul en blues op in de verschillende bandjes waarin ik zat.”

En toen ging je solo, althans je eerste cd is onder jouw naam uitgebracht…
“Zo kun je het wel noemen ja. Ik woonde inmiddels in Brighton en leerde daar veel plaatselijke muzikanten kennen naast muzikanten uit Londen. Ik heb veel geluk gehad om met al die geweldige muzikanten te kunnen werken, want dat bracht mezelf naar een veel hoger niveau. Toen begon ik zelf songs te schrijven en uiteindelijk mijn eigen repertoire op te bouwen en mijn eigen stijl te vinden. In 2011 formeerden we mijn band die The Company werd genoemd en we treden op als Jo Harman And Company. Overigens had ik voorheen nooit de behoefte om echt zangeres te worden, maar ik begon het steeds leuker te vinden en ik kreeg ook steeds weer lovende kritieken op mijn manier van zingen. Nu voel ik me wel zangeres, al heb ik er nooit voor gestudeerd en misschien is dat wel de reden dat men het mooi vindt, het is blijkbaar echt iets van mezelf.”

In 2013 verscheen haar eerste album, Dirt On My Tongue getiteld. Eerst in eigen beheer, maar een paar maanden later (vooral na de vele lovende recensies) wordt deze uitgebracht via V2 Records. Harman: “Omdat ik nog onbekend was kon ik geen platenmaatschappij vinden en dus financierden we de opnamen zelf en verkochten we de cd’s bij optredens en via mijn website. In verschillende landen konden we distributiedeals sluiten, zodat de cd ondanks dat er geen platencontract was toch in veel landen te koop was.” In oktober 2013 trad ze op tijdens het jaarlijkse Bluesfest in de prestigieuze Londense Royal Albert Hall. Haar optreden werd uitgezonden door de BBC Radio en dat leverde zoveel reacties op dat besloten werd om het optreden op cd uit te brengen, in eerste instantie ook in eigen beheer, maar inmiddels ook via V2.

Hoe is jouw werkwijze bij het songschrijven?
“Ik heb eerlijk gezegd verschillende manieren om songs te schrijven. In elk geval ga ik er doorgaans niet speciaal voor zitten. Schrijven is soms ook erg moeilijk voor mij, want ik ben niet een van die mensen die emoties verwerken in een song. Sterker nog, dat doe ik bewust niet. Over het algemeen schrijf ik in mijn eentje, maar soms ook met een of twee anderen. Niet met nog meer mensen, daar ben ik niet goed in. Op mijn album schreef ik verschillende songs samen met mijn toetsenist Steve Watts. Vaak begin ik met de tekst en kom dan later of zelf of met een ander tot de structuur van de muziek die ik daarbij vind passen. Ik gebruik voornamelijk de piano, simpelweg omdat ik een betere pianiste ben dan gitariste. Het gebeurt ook regelmatig dat ik op de piano of de akoestische gitaar wat aan het spelen ben en dat me dan ineens een melodie te binnen schiet of dat die min of meer toevallig ontstaat. De meeste songs die ik zelf schrijf zijn dan ook rustige liefdesliedjes.”

Je hebt inmiddels al heel wat optredens in ons land gedaan. Hoe is dat zo gekomen?
“Ik heb heel veel geluk gehad, want toen mijn cd nog maar kort uit was, werd ik benaderd door Ed Leunisse van Bepop Agency uit Utrecht. Hij wilde me spreken en een optreden zien, en kwam kort daarna naar Engeland toen ik op een festival speelde. Hij was erg enthousiast over het concert en vertelde me dat hij veel optredens voor me kon regelen in Nederland. Ik wist inmiddels dat hij een goede reputatie had en het blijkt dat hij echt zijn best voor me doet, als je ziet hoeveel optredens we inmiddels hebben gedaan in Nederland en daarbuiten.”

De komende tijd is Jo Harman and Company op diverse vaderlandse podia te zien: 8 oktober Sugarfactory, Amsterdam op Radio 6 (22.00-1.00 uur), 9 oktober W2 Poppodium, Den Bosch, 10 oktober De Boerderij, Zoetermeer, 11 oktober Texel Blues, Question, Den Burg, 21 november Bluesfestival, Tamboer, Hoogeveen.

Foto: Harry Pater
Jo Harman op Huntenpop 2014