Waar Bob Dylan de stem van een generatie was en protesteerde met zijn muziek, zwelgen veel singer-songwriters van nu vooral in zelfmedelijden als gevolg van stukgelopen relaties. De Britse Marika Hackman niet. Misschien komt dat omdat haar hart naar eigen zeggen nog nooit gebroken is, maar de 22-jarige zangeres onderscheidt zich vooral van de massa met haar melancholische stijl, abstracte, donkere teksten en bizarre videoclips. Na een aantal ep’s te hebben uitgebracht, komt ze op 16 februari met haar debuutalbum We Slept At Last. Lust For Life sprak met Marika af in hartje Amsterdam.
Op de vijfde verdieping van een pand aan de Korte Leidsedwarsstraat zit Marika in het kantoor van haar Nederlandse label te wachten. Ze is zichtbaar ontspannen in haar zwarte trainingsbroek en los hangende sweater. Een outfit dat ze ook gewoon op het podium kan dragen, want de Britse doet niet aan poespas. De groen geverfde pluk in haar blonde haar verraadt echter dat geen poespas niet hetzelfde betekent als saai. Het gaat haar om muzikaliteit en artisticiteit, twee kanten die ze al vroeg leert ontwikkelen. In de Engelse plaats Hampshire op het Engelse platteland groeit ze op met ouders die animaties maken voor tekenfilms en bovendien zelf ook muziek spelen. “Mijn vader speelde piano, fluit en saxofoon en mijn moeder speelde ook saxofoon. Thuis stond de muziek altijd aan en ik groeide op met Led Zeppelin, Joni Mitchell en Crosby, Stills, Nash & Young, maar ook klassieke muziek. Mijn vader had in de jaren tachtig zelfs een kleine studio in Londen.”
Met muzikale ouders is het niet verwonderlijk dat de kleine Marika zelf al vroeg naar de instrumenten grijpt. Als klein meisje leert ze eerst piano spelen en daarna basgitaar en drums. John Bonham is haar idool en in haar eerste schoolbandje zit Marika achter de drumkit. Maar als ze op haar veertiende overstapt op gitaar, wordt de songwriter in Marika wakker. “Gitaar spelen voelde meteen heel natuurlijk, als een verlengstuk van mezelf. Ik ben niet gaan spelen om een virtuoos te geworden, maar puur om mijn eigen nummers te kunnen schrijven. Ik zie mezelf ook niet als gitarist, maar als songwriter.”
Als songwriter laat Marika zich inspireren door onder meer Laura Veirs en The Shins en voelt ze zich aangetrokken tot de melancholische en donkere kant van dingen. Maar hoewel haar teksten anders doen vermoeden, is Marika in het dagelijks leven heel gewoon. “De woorden en zinnen komen min of meer gewoon in me op. Dan ga ik zitten en maak ik er een geheel van. Het is eigenlijk een reflectie van hoe ik me op dat moment voel, haha. Dat klinkt slecht, maar ik gebruik sterke beeldtaal in m’n lyrics. Er is niet veel aan als ik zeg dat ik verdrietig ben, daarom probeer ik onderwerpen op een meer artistieke manier te brengen.” Het beeld dat ik in mijn hoofd heb van een klein meisje dat vroeger haar huisdieren martelde, blijkt gelukkig niet te kloppen. “Ik snap dat mensen dat denken, maar ik ben helemaal geen duister persoon, ik ben best wel normaal eigenlijk. Maar ik denk wel dat iedereen een donkere kant heeft en bij mij komt die eruit in mijn muziek.”
Eetwedstrijd
In 2013 komt haar eerste ep met covers uit, waarmee ze de aandacht op zich vestigt. Samen met producer Charlie Andrew, die vooral bekend is van producties voor alt-J, neemt ze vervolgens een minialbum en nog twee ep’s op. De bijbehorende video’s voor de tracks Cannibal en The Bath Is Black zijn op z’n minst opvallend te noemen en vooral de eerstgenoemde neigt naar walgelijk. “De clip van Cannibal is inderdaad best wel smerig. Het idee komt van de eetwedstrijd uit de film Stand By Me. In de video staat de schranspartij voor het overmatig consumeren in onze maatschappij. Het eten om het eten en het kopen om het kopen, zonder ervan te genieten. Dat is iets wat wij zo’n beetje als hoogste goed beschouwen. Een eetcompetitie is een goede manier om dat uit te beelden.”
Marika’s kijk op de wereld is nu dus ook op haar debuutalbum We Slept At Last te horen, dat ze afgelopen zomer samen met vertrouwde producer Charlie Andrew heeft opgenomen. “We hebben een goede band opgebouwd de afgelopen twee jaar en ik wilde de belangrijkste cd van m’n leven met iemand opnemen die ik goed ken en die weet wat ik wil en hoe het moet klinken. We hoeven bijna niet te overleggen in de studio, omdat we elkaar zo goed kennen.” Het resultaat klinkt volgens de Britse volwassener dan haar ep’s. “De nummers hebben wel een beetje dezelfde stijl als op mijn ep’s, maar ik denk dat ze voor mijn doen iets minder experimenteel en abstract zijn. Op het album ben ik minder aan het ontdekken, terwijl ik op de ep’s echt op zoek ben naar iets anders en iets nieuws. De cd klinkt volwassener. Het is nog steeds ‘fun’ en er staat ook wel wat duisters op, sommige nummers zijn gewoon alleen gitaar en zang, anderen zijn meer ‘grungy’ of ‘folky’. Maar als geheel klinkt het heel vloeiend.”
Ondanks dat We Slept At Last haar belangrijkste release tot nu toe is, voelt ze weinig druk en kan ze de verwachtingen loslaten. “Het heeft geen zin om er iets van te verwachten, want dan vraag je er om, om teleurgesteld te worden. Natuurlijk ben ik wel altijd benieuwd naar de reacties van mensen, maar het leukst vind ik gewoon muziek uitbrengen om muziek uit te brengen. Het is mooi als ik er m’n geld mee kan verdienen, maar ik hou me het liefst alleen bezig met de artistieke kant en gelukkig werk ik met mensen waarbij ik dat kan doen.”
0 Reacties