De lange lijn van legendarische bluesartiesten is de laatste jaren flink uitgedund. Chuck Berry en B.B. King leven weliswaar nog, maar mochten zij dit jaar gezamenlijk hun verjaardag vieren, branden er 175 kaarsen op de taart. Robben Ford zal met zijn 61 jaar een van de jongste legendarische bluestelgen op het feestje zijn. Zijn carrière is echter net zo imposant als die van de ‘oudjes’ te noemen en, misschien nog belangrijker, de vlam in hem is nog lang niet uitgeblazen.
Het verhaal van Robben Ford begint niet bij een klankkast en een hals. In de muzikale familie Ford was de jonge Robben veelvuldig op het riet van zijn saxofoon aan het blazen. “Toen ik voor het eerst iemand op de sax zag spelen, kreeg ik een openbaring. Ik wist meteen dat dit het instrument was dat ik moest hebben!”, vertelt Ford met jeugdig enthousiasme. Dezelfde nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij drie jaar later een gitaar zou oppakken. “Bij ons thuis slingerden er net zoveel gitaren als schoenen rond. Mijn vader, Charles Ford, leerde me een paar akkoorden en vanaf dat moment probeerde ik alles na te spelen wat ik hoorde. Het is niet zo dat de saxofoon meteen passé was, maar de gitaar bleef me uitdagen om te spelen!”
Is er ooit een moment geweest dat je moest kiezen tussen saxofoon en gitaar?
“Ik ben nooit echt onder druk gezet om voor één instrument te kiezen. Wel was er aan het begin van mijn carrière een belangrijk moment waarop ik mezelf als gitarist moest bewijzen. Samen met mijn broers speelde ik in de Charles Ford Blues Band, een tributeband aan onze vader. We waren het voorprogramma van Charlie Musselwhite, een geweldige bluesmuzikant. Charlie wilde ons uiteindelijk in zijn band hebben, maar er was een probleem: hij had geen ruimte voor een saxofonist! Bovendien was hij ook niet zo weg van mijn gitaarspel, haha. Gelukkig mocht ik van Charlie nog steeds de rol van gitarist op me nemen. Vanaf dat moment ging de gitaar ook een steeds prominentere rol in mijn muzikantenbestaan spelen.”
Je hebt door de jaren heen nog veel meer eerbetonen aan je muzikale helden gedaan. In Nederland is er een Robben Ford Tribute Band. Acht je jezelf waardig genoeg om een eigen tributeband te hebben?
“Oef, dat is een lastige vraag! Haha, ik vind het vooral een grote eer dat mensen aan de andere kant van de oceaan door mijn muziek geïnspireerd zijn geraakt! Ik zou echt niet kunnen zeggen of ik vind dat een eigen tributeband gerechtvaardigd is of niet. Die vraag kunnen mensen die bekend zijn met mijn werk het beste beantwoorden, denk ik.”
Waarom staan er op Bringing It Back Home alleen covers en geen nieuwe songs van Robben Ford?
“Mijn visie voor dit album was om binnen de context van de blues te blijven. Ik wilde zelf geen songs schrijven, maar een authentieke representatie maken van wat voor muziek je bij mij thuis kan horen. Om zulke nummers nieuw leven in te blazen met een groep geweldige artiesten, is echt iets dat ik op dat moment moest doen. Zulke muziek en teksten zouden anno 2013 echt door niemand meer gemaakt kunnen worden!”
Waarom niet? Je zou denken dat je het schrijven van bluesteksten tot in de puntjes beheerst..
“Ik heb het gevoel dat ik geen teksten meer vanuit het ‘bluesperspectief’ schrijf. Bluesteksten, hoe mooi ze ook zijn, behandelen toch maar een gelimiteerd aantal thema’s. Man verdrietig om vrouw, enzovoort. Ik houd ervan om naar een mooie en diverse verhalen te luisteren en zo probeer ik ook te schrijven. Daardoor ben ik volgens mij wat teksten betreft het genre een beetje ontgroeid.”
Bluesmuziek krijgt voor mijn gevoel steeds minder nieuwe aanhangers. Zit er eigenlijk nog wel toekomst in het genre?
“Ik heb vaak gedacht dat de blues op het randje van uitsterven stond. Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig bijvoorbeeld: toen was ik er echt zeker van dat het een verloren kunst begon te worden! Door gasten als Robert Cray en een opleving van Albert King en Buddy Guy kwam het weer helemaal terug. Ook mijn plaat Talk To Your Daughter uit 1988 werd een bescheiden succes. Het was verbazingwekkend hoe de blues weer boven kwam drijven! Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat blues nooit zal uitsterven. Jonge, intelligente mensen reageren op de muziek vanwege het rauwe en rebellerende karakter. Het is slechts een kwestie van tijd tot ze het weer horen.”
0 Reacties