Van veelbelovende nieuwe artiest naar lijkenpikker en van ‘big in Japan’ naar blut bij je moeder wonen. Het is een harde business voor iemand die zich misplaatst voelt en waarvoor geen plek lijkt te zijn in de (muziek)wereld. In 1991 scoorde Robby Valentine met zijn eerste single Over And Over Again een hit en leek zijn doorbraak een feit. Maar zo stormachtig als zijn carrière begon, zo snel ging het ook weer bergafwaarts. Zijn label en zijn band lieten hem vallen en het geld raakte op. Er zat niks anders op dan weer bij z’n moeder intrekken. Toch heeft hij zijn droom nooit opgegeven en zet hij met zijn nieuwe album Bizarro World hoog in: “Ik ben nu 45, het is erop of eronder.”
Terwijl in de Verenigde Staten de ‘hair metal-scene’ op z’n einde liep en veel bands met een laatste stuiptrekking nog een succesje boekten, was het in Nederland Robby Valentine die met zijn opvallende verschijning aan het begin stond van wat een succesvolle carrière moest worden. Hij tekende een platencontract bij Polydor en scoorde met Over And Over Again meteen een hit. Ook I Believe In You bereikte de top 40, een nummer dat vergelijkingen met Queen aanwakkerde. Maar niet lang daarna overleed Freddie Mercury en veranderde de publieke opinie ten aanzien van Robby, vertelt de als Robert Kempe geboren muzikant: “Dat ik zo’n nummer uitbracht kon niet. We begonnen heel goed, maar van de ene op de andere dag veranderde ik van veelbelovende nieuwe artiest naar lijkenpikker.”
Eigenwijs
Ook de muzikale machtsverschuiving van begin jaren negentig hing als een strop om de carrière van Robby Valentine. “Grunge kwam om de hoek kijken en alles waar ik voor stond, kon ineens niet meer. Ik kreeg heel veel commentaar: ‘Heb je die gast gezien met die nagellak en dat lange haar?’, hoorde ik mensen dan zeggen. Die trend werd steeds erger. Veel dingen gingen ineens niet door, omdat ik te eigenwijs was om m’n haar af te knippen en m’n oogpotlood thuis te laten.”
Natuurlijk zat Polydor nog steeds vast aan het contract met de zanger, waardoor Valentine albums kon blijven maken. Een Europese tour als voorprogramma van Brian May volgde in 1993 na de release van het tweede album The Magic Infinity. “Dat was dé droom. Openen voor één van mijn helden. Maar toen kwamen mensen van de Duitse afdeling van Polydor kijken. Die werden gek toen ik tijdens een show voor de derde keer van de flightcase afsprong. Zij vonden het allemaal maar niks en wilden geen geld stoppen in een verlenging van die tour, terwijl het kamp van May daar wel open voor stond. Dat was het moment dat ook m’n band zich tegen me keerde. Ze vonden dat ik hun carrière tegenhield en ze zeiden dat ik moest veranderen. Dat was heel pijnlijk voor me, want ik had die jongens bij de band gehaald omdat ik het gaaf vond om een vaste groep vrienden om me heen te hebben”, klinkt het verzuchtend.
Rockster
Toch was het niet alleen maar kommer en kwel voor de excentrieke zanger, want in Japan had Valentine in eerste instantie aanzienlijk meer succes dan in Europa. “Daar was ik een paar jaar mainstream en kon ik goed leven van de deal die ik had. In Japan voelde ik me echt een rockster, het publiek zong daar alle teksten woord voor woord mee. Dat was fantastisch. Ik heb er zelfs een tijdje gewoond.” Maar aan al het goede komt een einde en ook in dit geval was dat voortijdig voor Valentine. “Vanaf het vijfde album, het tweede dat alleen in Japan verscheen, stopte de promotiemachine. Ik kreeg nog maar één interviewtje om over een nieuwe cd te vertellen. Mensen die mijn voorgaande albums kochten, wisten vaak niet eens dat er alweer een nieuwe was. Langzaam raakte het geld op en moest ik weer in mijn oude jongenskamer bij mijn moeder thuis gaan wonen. Dat heb ik anderhalf jaar gedaan, tot ik mijn huidige vriendin en moeder van mijn kind heb leren kennen.”
Bizarro World
Er klinkt een combinatie van hoop, wanhoop en teleurstelling door in zijn stem. Wanhoop en teleurstelling omdat het al jaren niet meer zo gaat als hij wil en hij door veel mensen in de steek is gelaten. Hoop omdat het hem toch gelukt is om weer een album te schrijven, te produceren en uit te brengen: Bizarro World. Een bijna autobiografische cd, die veel raakvlakken heeft met de documentaire die binnenkort over Valentine verschijnt en die een titel heeft die tekenend is hoe voor de glamrocker in de wereld staat. “Eind jaren tachtig was het niet erg als je als man met glitters en spandex broeken liep, nu word je met de nek aangekeken. Als je zo veel deuren in je gezicht dichtgeslagen krijgt vanwege je uiterlijk en als het allemaal niet lukt, dan denk je wel eens: wat doe ik hier? Ik weet niet beter dan dat mensen me voor homo uitmaken op straat. Wat dat betreft is de wereld voor mij heel bizar geworden en ben ik bizar voor de wereld. De titel komt oorspronkelijk uit een supermanstrip uit de jaren zestig of zeventig. Op die planeet was alles tegenovergesteld: er was een antisuperman, boven was onder en de aarde was vierkant. Zo voel ik me ook vaak. De aarde is mijn Bizarro World.”
4 Reacties
Gelukkig heb je geen concessies gedaan Robby,jouw muziek heeft Melissa altijd door moeilijke tijden geholpen een helaas worden echte multi-talenten zoals jij altijd miskend.
Je bent en top artiest en blijf gewoon lekker jezelf met geweldige tracks op je albums.
Een nieuw en geweldig album mag ik wel zeggen.
Robby bewijst wederom een geweldig muzikant te zijn, zowel in de studio als live.
En liever een buitenbeentje als mainstream zijn!
Het leven gaat over rozen, het zijn alleen de doorns die steken.
Black Rain is een topper. Die ga ik draaien in mijn Power Hour.
Na jaren wachten is het eindelijk weer zover; een nieuwe Robby Valentine!
Aan de ene kant is er de vreugde over het weer kunnen genieten van geweldige vocalen, geweldige melodielijnen en nummers die veel langer duren dan de teller op je cd-speler aangeeft, maar aan de andere kant de treurnis over het niet kunnen delen met veel anderen, omdat Robby een van de grootste, maar ook een van de meest miskende multi-talenten van Nederland is.
We blijven allemaal hopen op die meer dan verdiende (inter)nationale doorbraak!