Ooit was hij dolgelukkig met zijn vertrek bij Genesis, maar de laatste twee jaar lijkt Steve Hackett het maar wat leuk te vinden om de muziek van zijn voormalige band weer op te pakken. “Ik zie het als een welkome pauze van wat ik normaal doe.” Met Live At The Royal Albert Hall is inmiddels al de tweede registratie van de Genesis Revisited Tour verschenen. Reden genoeg dus voor een gesprek met de gitarist.
Uiteraard is niet alleen Steve Hackett zelf tevreden met het Genesis-uitstapje, ook de fans van de gitarist en diens voormalige band zijn blij dat de legendarische progstukken weer door een van de originele groepsleden live ten gehore worden gebracht. Hackett snapt wel waarom: “Ik ben langer doorgegaan met de Genesis Revisited Tour omdat de reacties zo positief waren. Muziek is als goede wijn: het wordt beter met de jaren. Deze optredens zijn als een soort tijdmachine en de mensen in het publiek vinden dat heerlijk omdat ze zich dan weer tiener kunnen voelen. Ik heb dat zelf met Roy Orbison: de manier waarop hij zingt over verloren liefde heeft mijn jeugd gevormd en brengt me als ik het nu weer hoor meteen weer terug naar die tijd.”
Authentiek
Met Genesis Revisited wilde Hackett echter meer dan alleen het publiek plezieren. “Mijn werk met Genesis is vele malen bekender dan alles wat ik solo heb gedaan. Die vroege platen hadden alleen niet altijd de perfectie qua uitvoering die ik tegenwoordig van mezelf zou verwachten. Als ik nu The Return Of The Giant Hogweed hoor dan denk ik: ai, wat had ik het moeilijk met die partij.”
In 1997 keerde de gitarist voor het eerst terug naar het Genesis-materiaal: “Ik wilde toen een soort uitvergrotingen maken van de originele tracks, met nieuwe toevoegingen en grootse orkesten. Maar dat bleek niet echt te werken.” Op het in 2012 verschenen tweede deel van Genesis Revisited bleven de oorspronkelijke vertolkingen dan ook de belangrijkste leidraad: “Op het eind van Supper’s Ready doe ik wel even iets heel anders, maar over de hele linie heb ik er voor gewaakt dat het authentiek bleef. Het leek me ondenkbaar om bijvoorbeeld een andere gitaarsolo te doen op The Musical Box: dat is net zozeer onderdeel van het nummer als de teksten en die verander je ook niet even bij een nieuwe opname.”
Live At The Royal Albert Hall
Toch was het maken van nieuwe studio-opnames niet de belangrijkste reden om 15 jaar na het eerste Genesis Revisited nogmaals terug te vallen op het oude repertoire. “Ik wilde dit keer toeren met dat materiaal, want dat heb ik toen niet gedaan. Ja, een paar optredens in Japan met een geweldig team, maar de tien dagen repetitietijd die we toen hadden waren bijna allemaal nodig om Watcher Of The Skies te leren. In tegenstelling tot tributebands hebben professionele muzikanten namelijk vaak niet al hun hele leven naar Genesis geluisterd en dan is het ritme van dat nummer heel erg moeilijk.”
Inmiddels heeft die zo gewenste tour al twee videoregistraties voortgebracht, waarvan de laatste eerder deze maand uitkwam. Waarom is er met Live At The Royal Albert Hall nog een opname verschenen, terwijl vorig jaar Live At Hammersmith al in de schappen lag? “Nadat we Hammersmith gedaan hadden, ontstond de mogelijkheid om in de Royal Albert Hall te spelen. Zo’n kans krijg je niet elke dag, dus vonden we dat we dat moesten vastleggen. De sfeer is heel anders dan op de Hammersmith-registratie en ook in de setlist en gastartiesten zitten de nodige verschillen.”
Nieuw album
Ondertussen is Hackett ook alweer bezig met de volgende stap: een nieuw album vol origineel materiaal. “Er doen mensen mee met allerlei verschillende achtergronden: iemand uit Azerbeidzjan speelt een prachtig instrument, de tar, en verder werk ik onder meer met didgeridoo en uilleann pipes. Dat zijn allemaal instrumenten die al snel worden beschouwd als regionaal, maar ik probeer ze in een andere context te plaatsen zodat mensen niet denken dat die klanken beperkt zijn tot een bepaalde plek.”
Het lijkt daarmee alsof Hackett heel planmatig te werk gaat, maar niets blijkt minder waar als we hemzelf mogen geloven. “Ik wil niet zomaar een verzameling noten op mijn albums brengen, dat is al genoeg gedaan. Muziek schrijven doe ik dan ook niet meer bewust, het moet in me opkomen. Het mooiste vind ik het als ik iets ver weg niet helemaal juist hoor en daar inspiratie uithaal. Een soort muzikale dyslexie. Ik ving ooit in de verte iets op waarvan ik dacht dat het klassieke muziek was. Bleek het een dancetrack te zijn. Maar doordat ik dat verkeerd hoorde, inspireerde dat me wel voor een strijkerspartij.”
Tussen de bedrijven door is Hackett ook nog eens bezig met het schrijven van zijn autobiografie. “Het onlangs verschenen boek van Mike Rutherford heb ik gelezen ja. Maar in mijn eigen boek komt straks de pijnlijke waarheid nog wel naar boven (lacht). Nee hoor, ik zal alleen maar lieve dingen over ze zeggen (lacht harder).”
0 Reacties