Wishbone Ash: “Deze band blijft zich ontwikkelen”

Met albums als Argus (1972) zette Wishbone Ash de standaard voor melodieuze ‘twingitaar’-rock in de jaren zeventig. Volgend jaar zal de band zijn 45ste verjaardag vieren, terwijl we recentelijk nog werden getrakteerd op het album Blue Horizon. De progrockers zijn daarnaast op 25 juli op het festival Rock Of Ages in Duitsland te bewonderen. Reden genoeg dus om nog maar eens met Andy Powell, medeoprichter en het enige overgebleven originele bandlid, bij te praten over de stand van zaken.

Jullie hebben onlangs Blue Horizon uitgebracht. Hoe waren de reacties?
“Zeer goed, overweldigend eigenlijk. Alle recensies die ik gelezen heb waren zeer positief. Ook de fans vinden Blue Horizon een zeer goed album. Tenminste, als we de reacties op de sociale media mogen geloven. Intussen hebben we tijdens het eerste gedeelte van de Amerikaanse tour ook al een aantal nieuwe nummers live gespeeld en de songs werden zeer goed ontvangen.”

Veel nummers op het nieuwe album klinken zoals de ‘oude’ Wishbone Ash ten tijde van Argus en Wishbone 4. Is dat bewust zo gedaan?
“Nee, niet echt. Maar natuurlijk heb ik een bepaalde muzikale achtergrond en erfenis die toch weer steeds opduikt in nieuw songmateriaal. Het is ook duidelijk dat Wishbone Ash nog steeds de twingitaar-melodieën en solo’s als hoofdkenmerk heeft, want daar staan we bekend om en die willen de fans ook horen. Ik vind Blue Horizon stilistisch gezien een eclectisch album waarbij de luisteraar verschillende muzikale stijlen krijgt voorgeschoteld. Bij Blue Horizon hebben we ook veel hulp gehad van buiten de band, in het bijzonder voor de teksten en het componeren van de tracks. Zo zijn we tot een mix gekomen van folk, blues en rock, en de sound van het album roept inderdaad bij veel mensen herinneringen op aan Argus. Maar nogmaals, dat is er gewoon ingeslopen, puur toeval dus. Het album is trouwens uitgebracht via het label Solid Rockhouse Records in Duitsland, dat ook de distributie en een gedeelte van de promotie doet, samen met ons. Dat is echt anders dan in de beginjaren van Wishbone Ash, want zoals iedereen wel weet, is de hele muziekindustrie behoorlijk veranderd. Tegenwoordig moet je je als band promoten via sociale media; je bent dus heel erg afhankelijk van het internet en van mond-tot-mondreclame via de fanclub. Die doen heel goed werk, want zij zorgen ervoor dat mensen weten waar wij spelen, waar en wanneer de band signeersessies doet, enzovoort. Het Wishbone Ash-leger van fans is dus steeds belangrijker geworden voor de promotie van de band.”

Is Wishbone Ash populairder in Europa dan in Amerika?
“Ik weet het niet zeker, maar ik denk het wel. Wishbone Ash is toch echt een Europese rockband en wij focussen ons dan ook meer op de Europese markt. Amerika is natuurlijk ook zo groot, vandaar ook dat we meestal een Amerikaanse tournee in stukken doen. In de lente toerden we in het zuiden en in de herfst gaan we nog een keer terug naar Amerika om het noordoosten en het midwesten te bezoeken. Amerika is echt een uitdaging en er zijn enkele plaatsen waar wij een zeer grote fanbase hebben. In St Louis is het bijvoorbeeld elke keer volle bak!”

Het lijkt mij heel erg moeilijk om een setlist samen te stellen met zo veel songmateriaal.
“Dat is inderdaad lastig, maar we overleggen als groep steeds welke songs gespeeld worden. Natuurlijk kun je bepaalde oude songs niet weglaten, maar de laatste tijd voel ik meer voor de ‘song songs’, dat wil zeggen nummers die goed gecomponeerd zijn en die ergens over gaan. Maar F.U.B.B. [van het album There’s The Rub, 1974] behoort nog steeds tot een van mijn favoriete nummers om live te spelen. Het publiek is meestal conservatief en nostalgisch in haar keuze en dus ‘moeten’ we Throw Down The Sword en Blowin’ Free altijd spelen. Laatstgenoemde track wordt ook wel gezien als de Wishbone Ash-anthem pur sang, al is mij nog steeds niet echt duidelijk waarom.”

De muziekindustrie is in al die jaren dat jij er al deel van uitmaakt behoorlijk veranderd. Hoe ervaar jij dat op dit moment?
“Natuurlijk was vroeger alles beter, haha. Tegenwoordig kan geen enkele band meer van de albumverkoop leven en bestaan, en dat danken we natuurlijk aan downloaden en Spotify. Het is echt een andere wereld. Het nieuwe album van David Bowie – zijn eerste in tien jaar tijd – haalde de eerste plaats in Amerika, maar de cd was slechts 84.000 keer verkocht! Ter vergelijking: Hotel California verkocht 18 miljoen keer om op nummer 1 te komen. Het aantal exemplaren om de gouden en platinastatus te bereiken is ook behoorlijk aangepast de laatste jaren. Maar de moderne tijd heeft ook veel voordelen als je de sociale media goed gebruikt en inzet. De voordelen van technische ontwikkelingen zijn natuurlijk ook niet te ontkennen, want ook wij gebruiken Pro Tools. Voor Blue Horizon gebruikten we o.a. digitale versterkers en hebben we de songs live opgenomen, in real time dus. Hierdoor gaat de muziek meer leven en ademen. Dan komen natuurlijk de overdubs en het gebruik van Pro Tools, maar dan wel zeer gericht en subtiel. Door het album zo op te nemen was er duidelijk minder studiostress en werd het creatieve proces gestimuleerd. Er is dus veel veranderd, maar het belangrijkste is nog altijd de passie voor muziek. Wishbone Ash ontwikkelt zich als band nog steeds en daar ben ik trots op.”

Is de huidige line-up van Wishbone Ash de beste?
“Ja, dat vind ik absoluut. De originele Wishbone Ash-bezetting met de twee Turners en Steve Upton was natuurlijk schitterend en we hebben ook prachtige albums gemaakt. Maar de huidige band is ideaal. De jongens kunnen echt alles en het werk gebeurt zonder stress en zonder constant te ruziën en/of te discussiëren. We zijn alle vier volwassen, normale, sympathieke muzikanten zonder grote ego’s, en dat was vroeger wel anders. Zoals de band in de jaren zeventig functioneerde, zou voor mij nu absoluut niet meer kunnen. Maar ja, dat waren dan ook de wilde en gekke jaren zeventig.”