De 10 beste Yes-songs van na de jaren 70

Yes mag dan nog steeds actief zijn, in de beleving van velen is het immer van bezetting wisselende vijftal toch vooral een seventiesband. Toch viel er ook na dit decennium nog genoeg te genieten bij de progrockers, met sterke albums als Drama, Talk en Magnification. En ja, er zaten ook wat draken tussen: zo noemde toetsenist Rick Wakeman de plaat Union (1991) liever ‘onion’, omdat hij moest huilen toen hij de opnames terughoorde. Op de 74ste verjaardag van gitaarvirtuoos Steve Howe blikken we terug op de 10 beste Yes-songs van na de jaren ’70.

10. Mind Drive

Toen Yes na Drama (1980) uit elkaar ging, besloten Chris Squire en Alan White samen met niemand minder dan Jimmy Page een supergroep op te richten: XYZ, dat stond voor eX-Yes-Zeppelin. Tot een album of optredens kwam het nooit, maar hier ontstond wel de riff voor Mind Drive, dat op Keys To Ascension 2 (1997) door Yes werd uitgewerkt tot een volledige compositie. Toegegeven: we hebben hier wel te maken met een Yes dat misschien iets te krampachtig wil klinken als in de hoogtijdagen, maar het resultaat is bij lange na niet slecht. Integendeel: Mind Drive is met grote afstand het hoogtepunt van de studiosongs op het album. [SS]

9. Homeworld (The Ladder)

Met toetsenist Igor Khoroshev nieuw in de band wist Yes zich aardig te herpakken na het slecht ontvangen album Open Your Eyes. Opvolger The Ladder was ook weer geen plaat van het niveau Fragile of Close To The Edge, maar vooral de epische openingstrack Homeworld (The Ladder) riep sterke herinneringen op aan de genialiteit van die gloriedagen. Leuk detail: dit nummer werd ook gebruikt in de succesvolle videogame Homeworld. [DvdG]

8. Brother Of Mine

Wat Yes (bewust) op 90125 en Big Generator niet deed, lukte Anderson Bruford Wakeman Howe op het gelijknamige album wel: het jaren ’70-gevoel van de band laten herleven. Dat was dan ook de bedoeling van Jon Anderson, die dit project min of meer uit onvrede over de koers van Yes samenstelde. Hoogtepunt op de plaat is Brother Of Mine, dat los van de 80’s-productie (Bill Bruford moest jammer genoeg zo nodig op elektronische drums spelen) volledig het Yes van de jaren ’70 laat horen. [SS]

7. Tempus Fugit

De afsluiter van het vaak onderschatte album Drama uit 1980, de controversiële eerste langspeler zonder zanger Jon Anderson. Hij werd vervangen door Trevor Horn, terwijl Geoff Downes een ander voornaam bandlid verving: Rick Wakeman. Tempus Fugit bevat ouderwets virtuoze instrumentatie, waarbij vooral het basspel van Chris Squire opvalt. Stukken als deze bewezen dat de niet lang bestaande bandbezetting met Horn en Downes bij vlagen het beste eerdere werk evenaarde en dus niet zomaar ‘an answer to Yes’ was. [DvdG]

6. Fly From Here

Nadat er in 2008 een tour plotseling afgezegd moest worden vanwege gezondheidsproblemen van Jon Anderson, besloot de band hem tegen zijn zin te vervangen door Benoît David, nota bene afkomstig uit een Yes-tributeband. Na een uitgebreide tour verscheen in 2011 de eerste Yes-plaat in tien jaar: Fly From Here. Het titelnummer was een compositie uit de Drama-tijd, dat Geoff Downes en Trevor Horn vlak voor ze zich in 1980 bij de band voegden hadden aangeboden maar dat uiteindelijk die plaat niet haalde. Niet verwonderlijk dat beiden als resp. toetsenist en producer weer terugkeerden voor dit verder ook erg leuke album. [SS]

5. Endless Dream Suite

Het album Union had in 1991 met de terugkeer van Steve Howe, Rick Wakeman en Bill Bruford niet het resultaat opgeleverd waar de fans op hoopten. Na de bijbehorende tour vertrok het drietal weer, waardoor Yes weer de bezetting had waarmee in de jaren ’80 ook de albums 90125 en Big Generator werden gemaakt. Maar er is een duidelijk verschil: Talk is beter. De productie is prettiger (lees: minder jaren ’80-glad) en de composities zijn van hogere kwaliteit. Luister bijvoorbeeld maar naar de afsluitende Endless Dream Suite, die zelfs herinneringen aan het Yes van de jaren ’70 naar boven weet te halen. [SS]

4. Owner Of A Lonely Heart

Oorspronkelijk was het helemaal niet de bedoeling dit nummer als Yes uit te brengen. Chris Squire en Alan White waren een samenwerking aangegaan met multi-instrumentalist Trevor Rabin, en pas toen Tony Kaye en Jon Anderson daarbij kwamen werd uiteindelijk besloten naar de bandnaam Yes over te gaan/terug te keren. Owner Of A Lonely Heart is in de basis een Rabin-compositie, en dat verklaart mede waarom deze track zo anders klinkt dan voorgaand materiaal van Yes. Het toont wel aan dat Rabin een goede toevoeging was aan Yes; deze perfecte poprocksong werd het grootste singlesucces voor de band. [SS]

3. In The Presence Of…

Met Magnification verscheen in 2001 het beste Yes-album in lange tijd en helaas ook de tot nu toe laatste plaat met Jon Anderson als zanger. Hoewel de band in de jaren zeventig mede opviel dankzij het virtuoze keyboardspel van muzikanten als Rick Wakeman, is Magnification opmerkelijk genoeg het enige Yes-album zonder een toetsenist in de band (de Rus Igor Khoroshev was net vertrokken). Een groot gemis bleek dat echter niet, want een episch stuk als In The Presence Of… had niet misstaan op een van de legendarische platen uit de jaren zeventig. [DvdG]

2. Does It Really Happen?

Een vroege versie van dit nummer ontstond in 1979 tijdens sessies in Parijs met Queen-producer Roy Thomas Baker, toen nog met Jon Anderson en Rick Wakeman in de band. De track heette in die periode Everybody’s Song en is te vinden als bonustrack op de cd-remaster van het album Tormato. Met nieuwelingen Trevor Horn en Geoff Downes werd de compositie verder uitgewerkt, met het schitterende Does It Really Happen? als resultaat. Als de complexe melodie eenmaal in je hoofd zit, is het een onwijs verslavend nummer. Het mag wellicht zelfs tot het beste van Yes ooit gerekend worden. [DvdG]

1. Machine Messiah

Een vaak over het hoofd gezien nummer vanwege het album waarop het verscheen: Drama uit 1980 had namelijk de destijds vooral als synthpopper bekend staande Trevor Horn op zang. Het leverde een plaat op waar zelfs invloeden van new wave te bespeuren waren – wat veel negatieve kritieken oogstte. Machine Messiah is daarentegen puur Yes, en dan ook nog eens van het hoogste niveau: de track kan zich makkelijk meten met het betere werk van de band uit de jaren ’70. Het zou echter jaren duren voordat Machine Messiah weer onder de aandacht kwam. Na zijn terugkeer bij de band weigerde Jon Anderson nummers van Drama te zingen. [SS]