De Playlist-editie van Lust For Life ligt in de winkel! Voor dit nummer maakten Nederlandse muzikanten een top 10 van een andere bewonderde artiest. Omdat er uiteraard een selectie gemaakt moest worden, stellen Lust For Life-medewerkers de komende weken playlists samen van enkele namen die niet aan bod komen in LFL062. Vandaag: journalist Stefan Sjoers over Depeche Mode.
Dat Depeche Mode in Nederland vooral bekend is van een huppelhitje als Just Can’t Get Enough is niet minder dan doodzonde. Vanaf midden jaren ’80 ontpopte de band zich als een creatieve kracht met industriële sounds en vaak neerslachtige songs; begin jaren ’90 kwamen daar zelfs invloeden uit rock en blues bij. Vooral live geldt Depeche Mode ook vandaag de dag nog als een van de groten der aarde… behalve in Nederland. Tijd dus voor een nadere kennismaking via een strikt persoonlijke top 10.
10. Fly On The Windscreen (Black Celebration, 1986)
“Death is everywhere; there are flies on the windscreen.” Nadat oprichter en songschrijver Vince Clarke al na één album de band had verlaten, nam toetsenist Martin Gore zijn taken over. Al snel werd Depeche Mode donkerder en zwaarder. Halverwege de jaren 80 was de ‘transformatie’ compleet. Fly On The Windscreen is hier een mooi en sfeervol voorbeeld van.
9. Nothing To Fear (A Broken Frame, 1982)
Instrumentale tracks komen regelmatig voorbij op de albums (en b-kantjes) van Depeche Mode. Het levert een aantal mooie, sfeervolle nummers op zoals Painkiller en Memphisto. Toch kies ik in deze lijst voor Nothing To Fear uit de begintijd, omdat de melodie al enigszins laat horen waar Depeche Mode naartoe zou gaan terwijl de muzikale begeleiding nog uit heerlijk ouderwetse synthgeluiden bestaat.
8. Wrong (Sounds Of The Universe, 2009)
De afgelopen vijftien jaar is Depeche Mode wat minder spannend en vernieuwend geworden, maar af en toe komt er nog een waar pareltje voorbij. Wrong is lekker agressief met zijn industrial arrangement, sterke melodie en indrukwekkende zang van Dave Gahan.
7. Clean (Violator, 1990)
Geïnspireerd op One Of These Days van Pink Floyd, al hoor ik dat er niet echt in terug. Wel delen beide nummers dezelfde hypnotiserende dreiging, die op Clean echter nooit tot ontploffing lijkt te komen. Maar juist dat maakt de track zo sterk.
6. Sister Of Night (Ultra, 1997)
Herstellende van een heroïneverslaving (Dave Gahan), alcoholprobleem (Martin Gore), depressie (Andrew Fletcher) en het vertrek van het op muzikaal vlak belangrijkste bandlid (Alan Wilder) was Depeche Mode midden jaren ’90 een mooi zooitje bij elkaar. Dat het allemaal geen pretje was, blijkt wel uit het feit dat producer Tim ‘Bomb The Bass’ Simenon na het maken van Ultra bijna anderhalf jaar overspannen thuiszat. Het album is dan ook zware kost, maar juist daardoor zo indrukwekkend. Zoals Sister Of Night: het laatste nummer dat Gahan opnam voor hij afkickte.
5. Walking In My Shoes (Songs Of Faith And Devotion, 1993)
Onder leiding van bandlid Alan Wilder en producer Flood worden de albums Violator (1990) en Songs Of Faith And Devotion (1993) veelal als Depeche Mode-hoogtepunten gezien, vanwege hun gelaagde arrangementen die geweldig in elkaar zitten. Walking In My Shoes is misschien niet eens de beste compositie, maar doordat er zoveel gebeurt in de muzikale begeleiding is het toch een van de meest indrukwekkende nummers.
4. Enjoy The Silence (Violator, 1990)
De grootste hit van Depeche Mode begon ooit als ballad met enkel orgelbegeleiding, maar werd al snel veel meer dan dat. Toetsenist Alan Wilder hoorde naar eigen zeggen een Pet Shop Boys-invloed in de melodie en besloot het nummer daarom uptempo te maken. Het bleek een meesterzet: Enjoy The Silence is nog altijd een ware synthpopklassieker en dat is meer dan terecht.
3. Home (Ultra, 1997)
Depeche Mode-songschrijver en bandlid Martin Gore mag op elk album ook een handjevol nummers (meestal ballads) zingen. Klinkt voor de niet-kenner waarschijnlijk als een skipmomentje, maar niets is minder waar. Gore is een verdienstelijk zanger met een veel vriendelijkere stem dan Gahan en de nummers die hij zingt zijn vaak persoonlijk en recht uit het hart. Home is het absolute hoogtepunt van ‘zijn’ oeuvre.
2. Never Let Me Down Again (Music For The Masses, 1987)
Never Let Me Down Again is na Enjoy The Silence en Personal Jesus de grootste internationale hit van Depeche Mode. Voor iedereen die ooit een concert van de band heeft bijgewoond, zijn het vooral de herinneringen aan het massale zwaaien die de track speciaal maken. Al bijna dertig jaar is dit vaste prik bij ieder optreden en zorgt het niet alleen voor de climax van het nummer, maar van het hele concert.
1. In Your Room (Songs Of Faith And Devotion, 1993)
Al die elementen van Depeche Mode die ik hierboven heb opgenoemd – de donkere melodieën, de gelaagde arrangementen, de hoeveelheid sfeer – komen wat mij betreft op In Your Room het beste samen. Schijn bedriegt trouwens, want het nummer lijkt te gaan over een van Gore’s favoriete onderwerpen (bondage) maar is eigenlijk een opvallend stuk liever: het beschrijft zijn gevoelens zittend in de babykamer van zijn toen pasgeboren dochtertje.
Foto: Luuk Denekamp
Depeche Mode in Ziggo Dome, 7 december 2013
0 Reacties