De Playlist-editie van Lust For Life ligt in de winkel! Voor dit nummer maakten Nederlandse muzikanten een top 10 van een andere bewonderde artiest. Omdat er uiteraard een selectie gemaakt moest worden, stellen Lust For Life-medewerkers de komende weken playlists samen van enkele namen die niet aan bod komen in LFL062. Vandaag: journalist Esmee de Gooyer over Placebo.
De tienerjaren van collega-redacteur Martin Cuppens werden gedomineerd door The Smashing Pumpkins, bij mij was het voornamelijk Placebo dat die invloedrijke plek innam. Het was misschien wel dé band – en anders toch echt een van de belangrijkste – voor tieners uit het begin van de jaren ‘00 die graag zwart droegen maar scheurende gitaren maar niks vonden. Placebo maakt gevoeligere muziek met teksten die onder andere seksualiteit, psychische problemen en drugs aankaarten. Precies wat pubers willen natuurlijk, maar Placebo blijft interessant als je een heel stuk ouder bent geworden.
10. Black-Eyed (Black Market Music, 2000)
Als kind uit een non-traditioneel gezin voelde ik me altijd heel verbonden met Black-Eyed. In het nummer legt zanger Brian Molko de link tussen ‘broken homes’ en gedragsproblemen uit. De begeleiding is een hoop gitaargeweld vol met distortion en een piepklein nauwelijks hoorbaar melodietje. Black-Eyed is afkomstig van Black Market Music, volgens deze playlist echt mijn favoriete Placebo-album. Op de cd begon de band na twee ietsje meer experimentele en tegendraadse voorgangers echt zijn geluid te vinden.
9. One Of A Kind (Meds, 2006)
Meds is het laatste album van Placebo waarvan ik de kwaliteit écht hoog vind. Battle For The Sun (2009) en vooral Loud Like Love (2013) zijn niet per se slecht, maar wel een behoorlijk stuk minder interessant dan hun voorgangers. One Of A Kind is het enige nummer van Meds dat deze playlist heeft gehaald, maar dat komt meer door een overvloed aan nét iets betere nummers van de vier eerdere cd’s dan door de kwaliteit van het album zelf. One Of A Kind hakt er lekker in met een intens fijne intro en een lekker verwaande tekst.
8. Taste In Men (Black Market Music, 2000)
Nog zo’n bewijs van de grandioosheid van album nummer drie. Op Taste In Men koos de band voor een gespannen, ongemakkelijke en bijna erotische sfeer en deed er nog een schepje bovenop door een clip erbij op te nemen die die spanning perfect in beeld brengt – ook al gebeurt er eigenlijk niet bijzonder veel in beeld.
7. Nancy Boy (Placebo, 1996)
Is het een meisje? Nee. Een jongen dus. Dan moet hij wel gay zijn? Ja? Nee? Biseksueel? Genderqueer? Molko hield er – zeker in het begin van zijn carrière – van om alles lekker vaag te houden met zijn halflange haar en make-up. En daarmee werd hij des te interessanter. Nancy Boy was een erg gedurfde keuze als allereerste single, maar ging wel heel perfect samen met zijn eigen imago. Het nummer zelf zegt precies waar het op staat, is lekker tegendraads en, nou ja, jong!
6. Centrefolds (Sleeping With Ghosts, 2003)
Na Black Market Music ging de band een wat andere kant op met opvolger Sleeping With Ghosts. Van een afstandje lijkt de cd wat gelikter, maar eigenlijk is dat niet de hele waarheid. Wel kreeg de gitaar een prominentere rol op een aantal nummers en werden er wat meer effectenbakjes aangeschaft, wat het geheel een meer ‘blikken’ klank gaf die op opvolger Meds weer met de noorderzon verdwenen was. Maar niets van dat alles op Centrefolds; dat is juist een van de mooiste rustige nummers van de groep, waarop Molko’s stem slechts begeleid wordt door een piano. Op ieder album is er minstens één te vinden en dat is een belangrijke kracht van de band.
5. Without You I’m Nothing feat. David Bowie (Without You I’m Nothing, 1998)
Nog zo’n weemoedig juweeltje afkomstig van het tweede gelijknamige album. De albumvariant is al prachtig, maar er zweeft een duet met David Bowie rond op het internet dat nog veel mooier is. Molko’s hoge zangpartijen worden vergezeld van Bowie’s lage vocalen; een heel erg fijn effect. Wat al een heel mooi nummer was, wordt met Bowie’s hulp tot grote hoogte verheven.
4. The Bitter End (Sleeping With Ghosts, 2003)
Bij een nieuw album hoort een nieuw kapsel en een vernieuwd imago, moet de band gedacht hebben bij het opnemen van de clip van The Bitter End. De lange lokken van Brian Molko zijn verdwenen en de band ziet er een heel stuk futuristischer uit terwijl ze spelen in een gigantische satellietschotel. The Bitter End is waarschijnlijk – naast de instrumentale opener van Sleeping With Ghosts, Bulletproof Cupid – het hardste nummer dat de band ooit opgenomen heeft. Het misstaat ze absoluut niet. Wie ooit een live-optreden heeft meegemaakt, weet dat de groep er flink hard tegenaan gaat.
3. Running Up That Hill (Covers, 2003)
Placebo heeft een heel album vol covers gemaakt, en hoewel ze eigenlijk allemaal erg goed zijn (shout-out naar Johnny And Mary van Robert Palmer en 20th Century Boy van T. Rex, die laatste namen de bandleden op voor de film Velvet Goldmine waar ze zelf ook in verschijnen), springt er een met kop en schouders bovenuit. De Kate Bush-klassieker is behoorlijk onder handen genomen door de band en is er met een lekker duister tintje uitgekomen; de beat die eronder zit lijkt het geluid van een kloppend hart. Het is nog steeds een van de beste covers die ik ken.
2. Peeping Tom (Black Market Music, 2000)
Ook op Black Market Music staat een emotionele uitschieter. De mooiste van het stel, naar mijn bescheiden mening. Een ‘peeping tom’ is dan wel een perverse voyeur, maar Molko duikt in de psyche van de man en komt met een wel heel zielige verwoording van zijn leven. Eenzaamheid, angst, een vertekend zelfbeeld, alcoholisme en een onbeantwoorde liefde, minimaal begeleid door gitaarmelodieën. Mooi. Gewoon heel erg mooi.
1. Pure Morning (Black Market Music, 2000)
Pure Morning was in het begin van de jaren ’00 hét anthem van de eerdergenoemde zwartdragende kids. Maar die verwoording doet het nummer eigenlijk flink tekort: het is briljant. De herhaling van hetzelfde gitaarrifje en de cheeky tekst is nog steeds een gouden combinatie. “A friend in need’s a friend indeed, a friend with weed is better. A friend with breasts and all the rest, a friend who’s dressed in leather.” Ingenieus gevonden. Bovendien was Brian Molko in de clip zo ongeveer op het hoogtepunt van zijn mooie androgyne looks. Kortom: een betere Placebo-plaat is er eigenlijk niet.
0 Reacties