Met twee avonden Paradiso neemt The Black Crowes voor onbepaalde tijd pauze. Hoewel iedereen ervan uit gaat dat ze ooit wel weer bij elkaar zullen komen is Paradiso tot de nok toe gevuld. Stel dat ze er toch definitief mee op houden?
In tegenstelling tot recente optredens in de Heineken Music Hall bestaat de setlist niet uit een reeks hitjes. Nee, vanavond nemen ze ruim drie uur de tijd om te grooven en te jammen. Nummers van tien minuten zijn geen uitzondering. Eerst is er een akoestische set van ruim een uur, afgetrapt met Remedy. De uitgerekte versie van Thorn In My Pride was op Croweology al goed, maar live is het fenomenaal en bovendien een stuk dansbaarder. Polly van Dillard & Clarke is een geslaagde cover en voor de meisjes vooraan mag She Talks To Angels natuurlijk niet ontbreken. Alles wordt met een overweldigend enthousiasme ontvangen. Paradiso kan slechts tot bedaren worden gebracht door de ingelaste pauze.
Tijdens de onderbreking worden de gitaren ingeplugd en volgt een stevige tweede set. De bebaarde frontman Chris Robinson is ondanks geruchten over een griepje erg goed in vorm. Hij heeft door de uitgesponnen nummers voldoende tijd om zijn moves te maken op het podium. Ja, zo hoort een blanke man te dansen. Het werkt aanstekelijk, hoewel het publiek totaal geen aanmoedigingen nodig heeft om The Black Crowes een waardig afscheid te geven. Vanaf het moment dat de band het podium betreedt tot het moment dat ze na Oh Sweet Nuthin’ van The Velvet Underground nemen is de respons in Paradiso oorverdovend. Een kleine inzinking dreigt in de tweede set maar die wordt met het hitje Jealous Again resoluut weggepoetst. Het is niet voor te stellen dat deze band er daadwerkelijk mee stopt. Eigenlijk mag het helemaal niet. Hopelijk hebben ze dat zelf ook begrepen.
Foto: Marthe Hoefsloot Schmeink
0 Reacties